Het NRC deed zaterdag (23 maart) een tweetje. Daarmee bedoel ik de hardnekkige neiging van de meeste media om te denken dat ze oké zijn als ze alles maar van twee kanten bekijken. Komt er een opiniestuk binnen dat het opneemt voor Israël, dan daarna ook een opiniestuk met kritiek op Israël. Dus. Iemand beweert dat het regent en iemand beweert dat het niet regent. Dan plaats je die twee stukken naast elkaar en dan hoef je niet uit het raam te kijken of het regent. Of anders gezegd: het is een luie of bange manier om de wezenlijke vraag niet te hoeven beantwoorden: wat gebeurt er echt, wat is de aanleiding de context van de gebeurtenissen nu? Het is een manier om te vermijden dat je verweten kan worden dat je partijdig bent, en kant kiest.

Ik heb het daar in mijn boek dat volgende week eindelijk verschijnt – het heet Nooit meer is nu – uitgebreid over. Mijn stelling is dat je oog in oog met evident onrecht wel kant moet kiezen, en dat dat je absoluut niet hoeft te weerhouden van de plicht, ook in de media, om feiten te toetsen. Je kunt partijdig zijn én objectief of zo objectief mogelijk.

Bij het lezen van de dagbladen vanochtend, 26 APRIL 2024, lees ik dit in de Volkskrant, in een rubriek waarin iemand zich namens de redactie mag uiten:

‘Israël heeft het recht om zich te verdedigen tegen Hamas, een misdadige beweging die Israëlische gijzelaars vasthoudt en Palestijnse burgers meesleept in een kansloze oorlog. Mensenlevens tellen niet, omdat Hamasleiders de illusie hebben dat de oorlog een Palestijnse staat dichterbij brengt’.

Oké, Peter Giesen die namens de redactie schrijft laat weten dat hij vindt dat Nederland de steun aan UNRWA moet hervatten, waar ik het mee eens ben, en nog een: Israël heeft een uitzichtloze strategie omdat ze de oorlog van Hamas nooit kunnen winnen. De Palestijnse kwestie kan niet met geweld worden opgelost, zegt Giesen. En de VS zouden bereid moeten zijn om door te bijten, en niet maar door moeten gaan met het overmaken van miljarden aan militaire hulp, en zolang zullen ze vasthouden aan een uitzichtloze ramkoers. Ook mee eens.

Ik was zo kwaad dat het me verstandig leek nog even te wachten met reageren. Maar mijn woede zakt niet en zal voorlopig ook niet zakken. De aanleiding: het bijna voltallig aantal partijen in de Tweede Kamer dat een missive ondertekent onder de kop: Verklaring tegen Jodenhaat.