De kranten doen erg hun best om een ‘gebalanceerd’ beeld te geven van de opening van het Holocaustmuseum in Amsterdam, gisteren. Dus schrijven ze over hoe belangrijk dat museum is, en ook over de meer dan duizend mensen die protesteerden. Niet tegen het museum zelf, ik heb niemand gehoord die vindt dat het niet belangrijk is dat de Holocaust niet wordt vergeten. Alleen is het de vraag wat je bedoelt als je zegt: ‘nooit meer’. Dit mag de joden nooit meer gebeuren, of dit mag niemand ooit nog gebeuren.

Ik was behoorlijk chagrijnig na de reacties op facebook, op mijn artikeltje getiteld ‘small dick energy’. Daarin had ik het over de manier waarop Greta Thunberg, onze geliefde jonge klimaatactiviste die rotzak van een vrouwenhatende Andrew Tate onderuithaalde – met de suggestie dan hij wel een klein pikkie zou hebben na zijn gepoch over zijn drie en dertig auto’s. Ik was er door een column van Maxim Februari op opmerkzaam gemaakt dat dit een manier van body shamen was, en ik vond dat hij gelijk had. Niet meer doen, dus, was mijn suggestie. Met dank aan Maxim, want ik ga er van uit dat mensen die met een kritische opmerking er voor zorgen dat ik wat bij leer bedankt mogen worden. Want ik leer graag bij. En ik ga er van uit dat het goed is als we elkaar liefdevol maar kritisch kunnen corrigeren.
Lees verder →

Er zijn boeken die ik niet alleen graag lees, maar die ik moet lezen, omdat het een verhaal vertelt dat ik hoor te kennen. Dat wij allemaal horen te kennen, omdat we in dit land wonen, dat aan de ene kant mensen soms meer kansen van leven geeft dan het land waar ze vandaan komen, aan de andere kant een hardvochtig systeem hanteert om te beslissen wie die kansen ‘waard’ zijn. Het boek waarover ik het heb raad ik echt iedereen aan: ‘De waarheid zal me bevrijden’, van Alejandra Ortiz.
Lees verder →

SMALL DICK ENERGY?

Ik heb er weer wat bij geleerd, en dit is meteen een klein mea culpa. Ik zal het nooit meer doen. Wat niet? Mannen pakken in hun zwakke plek. Drie keer raden waar die zit. Ja dáár.
Lees verder →

(dit stuk verscheen in Sociale Vraagstukken, maar aangezien het overnemen van stukken van sites die niet van facebook zijn weinig aandacht trekken, doe ik het maar weer zo)
Anja Meulenbelt heeft een klacht over hoe er in onze samenleving met ouderen wordt omgesprongen. Er is volgens haar sprake van discriminatie: ageism. Ouderen moeten meer gewaardeerd worden.

Ik ben oud. Als ik dat hardop zeg, in gezelschap, beginnen de meeste mensen meteen te protesteren. Je ziet er nog prima uit, zegt iemand. Je bent toch nog erg actief, zegt een ander. De clichés buitelen over elkaar heen, je bent zo oud als je je voelt, is er een. Leeftijd is maar een getal, is een andere.
Lees verder →

O SCHRIK! Het werd tijd, om met Lotje Linker Sok en Max naar de dokter te gaan, om zoals dat eufemistisch heet, ze te laten ‘helpen’. Want ze zijn inmiddels vijf en een halve maand, bijna oud genoeg om zich voort te planten, en in tijden van nood maakt het katten niet uit dat ze broer en zus zijn. Dus afspraak. Ik had nog extra een poezenrugzak gekocht, zodat ik ze niet samen in die ene tas hoefde te proppen, en met die rugzak hadden ze nog leuk gespeeld de vorige dag. Drin, druit, drin, druit. Maar nu ze er in moesten hadden ze opeens helemaal geen zin. Alsof ze het aan voelden komen.
Lees verder →

Feministe en schrijfster Anja Meulenbelt (77): “Alles is gewoon kut”

door Fréderike Geerdink, Vrij Nederland 19 sept 22

Bijna zestig jaar geleden, toen Anja Meulenbelt feminist werd, dacht ze nooit na over ouderdom. “We hadden er een superieure minachting voor”, zegt ze. “Net als voor geld: dat zien we later wel weer.” Nu het zover is, ziet ze dat het bereiken van een respectabele leeftijd ook een maatschappelijke positie is, net zoals vrouw-zijn, en dat er discriminatie in het spel is. Met het rijpen van dat inzicht is ook haar blik op de Anja van toen scherper geworden dan ooit. “In mijn 53ste boek zou ik eens terug moeten kijken op wat ik nou eigenlijk zocht in de beweging.”
Lees verder →

Interview NRC, door Annemarie Sterk, 1 oktober 2022

Feminist Anja Meulenbelt zet zich al decennia in voor de emancipatie van vrouwen: weg van het aanrecht, de wereld in. Maar bijna net zo lang zag ze iets over het hoofd. Want wie betaald werk tot het summum van emancipatie maakt, onderwaardeert zorg en huishouden, en onderschat klassenverschillen. 

Het gesprek met Anja Meulenbelt stopt al na een paar minuten. “Ik vind het toch gek hoor. Waar is ze nou?” Meulenbelt, boegbeeld uit de tweede feministische golf, is een poes kwijt. Binnen rent Max, pikzwarte kater, miauwend rond. Maar waar is zijn tweelingzus, Lotje Linker Sok? 
Lees verder →

Waarom ik ‘Alle moeders werken al’ schreef: ik heb iets goed te maken.

Dit boek gaat over moederschap. Is dat nodig? Er zijn stapels boeken over hoe je dat doet, je kinderen opvoeden, met titels als Perfecte moeders bestaan niet of Relax Mama! Die andere vrouwen doen ook maar wat. Handboeken, zelfhulpboeken en boeken die troost moeten bieden bij een stevige klus. Zo’n boek is dit niet. Het gaat niet over hoe we onze kinderen een beetje netjes grootkrijgen, maar over hoe er met moederschap wordt omgegaan in onze huidige samenleving.
Lees verder →