Mona is vijftien. Een vrolijke slimme tiener. Ze zit in het bed van haar ouders, en omdat het zo koud is en de ramen er uit zijn en er alleen een klapperend stukje plastic in de sponning is gespannen tegen de regen dat de kou niet tegenhoudt zit ze in bed met een wollen das om en een muts op. Naast het huis hebben we de krater gezien van de inslag, nu vol water. De helft van het huis is weg, de ijskast zit vol gaten. De hele familie, ik zie nog een sleep kinderen, woont in die ene slaapkamer. Tegen de muur zijn de matrasjes opgestapeld, die ’s nachts op de grond worden gelegd.
Lees verder →

Met Deny nog eens door een paar van de rampengebieden. We zien het vernielde parlementsgebouw, de gebombardeerde ministeries, een ziekenhuis van de Rode Halve Maan dat half verwoest is. Jabalya. Beit Lahyia. Zeitoen is ook heel erg en Rafah, maar we hebben geen tijd om alles te gaan zien. We gaan kijken bij de resten van wat eens een cementfabriek was. De eigenaar staat tussen de puin, met zijn oude vader. Eens hoorden ze bij de rijkste families van Gaza. Zestig jaar hebben ze gewerkt aan dit bedrijf. Alles weg, hun huizen weg, de fabriek onherstelbaar. Ze hebben niets meer.
Lees verder →

Vanochtend wakker door een harde klap. Weer een aanval? Nee, onweer. Het stormt en regent, alles klappert, de elektriciteit doet het niet dus geen internet maar het water van de douche is nog warm en we hebben gas om een kopje koffie op te maken.
Lees verder →

Lees verder →

Keef halek, Angie, zei Yusuf, de chauffeur die ons aan de andere kant van Erez op kwam halen.
Lees verder →

We zijn er. In Gaza. Ook Deny kwam er vandaag door. We hebben al weer een stevige dag achter de rug, met de mensen gewerkt, die erg zijn aangeslagen, de verwoestingen gezien, behoorlijk aangrijpend, waarover morgen meer.

Vrijdag, na het middaggebed, kwamen de wekelijkse protestacties weer op gang, waarover Mustafa Barghouti gisteren schreef, Standvastig tegenover Goliath. Bij Bethlehem, hier.
Lees verder →