Mahmoud Abu Taha’s zorgen zijn eindelijk over. Abu Taha, twintig jaar oud, leed aan darmkanker, en vroeg toestemming om in Israel behandeld te worden. Vier keer probeerde de familie van Abu Taha een vergunning te krijgen, die werd afgewezen op grond van ‘veiligheidsrisico’s’. Het ging ondertussen slecht met Abu Taha, hij verloor zoveel lichaamsgewicht dat hij niet meer in staat was om te lopen of te staan. Eindelijk kwam er een vergunning af. Zijn vader begeleidde hem in de ambulance naar Erez. Daar kwam het bericht dat hij toch niet doorgelaten zou worden. Na acht uur wachten stierf hij. Zijn vader werd gearresteerd en in een Israelische gevangenis opgesloten. Een reden waarom hij gevangen werd genomen werd niet gegeven. Er zijn meer patienten die het nog niet opgeven en op de lijst staan voor een vergunning in Israel behandeld te worden. Kanker, een hartpatient wachtend op een operatie, een meisje met een gebroken nek. Zie Mohammed Omer, hier.
Lees verder →

M’n net lag er uit, vanochtend. Ik zal maar geen grapjes meer maken over de Mossad. Het was een rustige ochtend, en aangezien ik nog een beetje bij moet komen kwam me dat wel uit.
Lees verder →

We gleden deze keer door Erez als een mes door de boter, Jaap en ik, de laatste ploeg die Gaza verliet. En ook Ben Goerion was een piece of cake. Niemand wilde zelfs weten waar we waren geweest. De koffers hoefden niet eens open, waarin honderden geborduurde kerstkaarten. Ik herinner me nog dat Joes op Ben Goerion moest verdragen dat elk van die honderden kaarten uit de enveloppes werden gehaald en onderzocht. Nu niet. Dus hadden we opeens een paar uur over in Tel Aviv, en hoefde ik niet als anders als ik stuiter van de ingehouden drift twee glazen wijn achterover te slaan om weer een beetje normaal te worden. Dus deze keer waren de glaasjes wijn vooral om het verdriet dat mij elke keer weer overvalt wanneer ik Gaza heb verlaten. Mijn geliefden achter heb gelaten die er niet uitkunnen. En we nooit weten wanneer we elkaar weer zien. En uit de verte aan moeten zien hoe ze de komende tijd gaan overleven.
Lees verder →

We gaan.
Wachten op de taxi.
Lees verder →

Gisteren waren Joes en Jaap bezig met de teams, over verlies. De fasen in het verwerken ervan, en wat je kunt doen om je clienten te ondersteunen als ze nog in de ontkenning zijn, als ze kwaad worden, gaan marchanderen, depressief worden en eindelijk aankomen in de berusting en aanvaarding. En hoe belangrijk het is van jezelf te weten hoe je dat doet, waar je eigen zwakke punten zijn, want elke Palestijn is een expert in verlies: het verlies van je land, het verlies van een kind, een broer, je benen, je bewegingsvrijheid, je toekomst.
Lees verder →