Dinsdag. Vandaag een luie dag. We hoeven pas vanavond bij de slotreceptie van de conferentie te zijn. Ontbijt, lappen Libanees scheurbrood, zoute fetakaas met olijfolie, Nutella. Nescafe inplaats van Arabische koffie want ook Palestijnen gaan met de tijd mee.
Lees verder
De film die vertoond zou worden, over Palestina en Libanon is niet gearriveerd. Dan maar het filmpje over de NCCR, hun werk met gehandicapten in Gaza. Ik zie dokter Adnan, dokter Wa’el, de verpleegkundige Ratiba, de fysiotherapeut Jahjah, even vergeet ik dat ik in Cairo ben en niet in Gaza. Die familie met drie meisjes met een zeldzame ziekte waardoor ze langzamerhand tenen en vingers verliezen, tot aan knieen en ellebogen. Het oudste meisje is overleden.
Lees verder
Maandag. Ik hield mijn grote lezing over terrorisme, ik zal de tekst, in het Engels, nog op mijn weblog zetten. Het liep allemaal een beetje anders dan verwacht. Aisha is een fantastische pionier, maar zoals wel meer pioniers niet per definitie een geweldige organisator, en bovendien kan ze het niet aan anderen overlaten. Dus veranderen de tijden steeds, hoor ik opeens dat de andere spreker er niet is en dat ik maar moet beginnen. De vrouw die het gesprek moet leiden vergeet zelf op te houden met praten, de vertaler waarom ik heb gevraagd blijkt een volunteer die aardig Engels spreekt maar niets weet van vertalen. Als ik in de vertaling die hij geeft woorden op hoor duiken die ik niet heb gezegd, moeten we eerst in discussie over wat zijnh taak is. Ik ga toch niet woord voor woord vertalen, zegt hij verontwaardigd, ik wil begrijpen wat je zegt, ik wil de mensen uitleggen wat je bedoelt. Tot drie keer toe moet ik hem er vriendelijk aan herinneren dat de discussie straks komt als hij uitbarst in een verhaal dat veel langer is dan wat ik heb gezegd. Ik sla me erdoorheen. Maar tegen de tijd dat de discussie kan volgen en de eerste vragen zijn ingediend komt de volgende gast binnen, een grote roze man die de Amerikaanse Ambassadeur van Egypte blijkt te zijn, die plompverloren naast me komt zitten en vervolgens in goed Amerikaanse traditie de dienst uit begint te maken. Meneer John. Het zij mij vergeven dat ik niet eens geprobeerd heb om achter zijn achternaam te komen, zoals zal blijken werd ik geen fan van meneer John.
Lees verder
Eindelijk mijn koffer, om twee uur ‘smiddags, met mijn eigen kleren, nadat Fatma vele keren aan de telefoon had gehangen: er zit hier een senator! Die moet naar een conferentie! Die kan niet naar een belangrijke conferentie in een jalabija! De ochtendsessie van de conferentie had ik gemist.
Lees verder
Vanochtend op de tv in de flat, Al Jazeera, een discussie over de Amerikaanse filmsterren die een of ander manifest hebben ondertekend, tegen Hamas en Hezbollah. Michael Douglas, hoe heet ze, naam kwijt. Fijn voor de ‘oorlog tegen terrorisme’ van Bush. Khaled vertaalt wat de commentator zegt: je moet het ze niet kwalijk nemen. Het lukt ons Arabieren niet om de mensen in het Westen duidelijk te maken hoe onze positie is, wat onze rechten zijn.
Lees verder
Cairo. Een conferentie over terrorisme. Er zijn mensen uit zes Arabische landen afkomstig: Egypte, Jemen, Libanon, Syrie, Saudi Arabie, Palestina en Soedan. Het is georganiseerd door een Jemenitische vrouw, Aischa, die mij heeft uitgenodigd omdat ze al samenwerkte met mijn Palesijnse vrienden. Vanochtend een eerste forumdiscussie, ik zit er naast een geestelijke, en een rij vrouwen. Afkarel Kharady, die de hoofdredactrice is van een Egyptisch weekblad, Dr. Khadiya Al-Haisami, die de minister is van Mensenrechten in Jemen, dr. Nahed Ramzy, die het hoofd is van een centrum voor sociaal en criminologisch onderzoek. Als ik aan de beurt ben om me voor te stellen kan ik meteen een grap maken. Er zijn mensen in Nederland die denken dat alle Arabische vrouwen twee stappen achter hun man lopen. En ik kan ze nu vertellen dat deze conferentie begon met een forum van vooraanstaande vrouwen, en dat de Arabische landen over sterke, vrouwelijke leiders beschikt. Er wordt gelachen en geklapt. Een paar mannen morren. Natuurlijk, zeg ik, gaan morgen de mannen laten zien dat er ook hele goede mannelijke leiders zijn.
Lees verder
Te gast:
Jonathan Cook, The Electronic Intifada, 31 August 2006
In a state established on a founding myth — that the native Palestinian population left of their own accord rather than that they were ethnically cleansed — and in one that seeks its legitimacy through a host of other lies, such as that the occupation of the West Bank is benign and that Gaza’s has ended, deception becomes a political way of life.
Lees verder
Met dank aan Hermie, de vertaling van Uri Avnery’s stuk.
IN ZIJN laatste toespraak, waardoor zo velen in woede ontstaken, sprak de Syrische president Bashar al-Assad een zin uit die aandacht verdient: ‘Iedere nieuwe generatie Arabieren haat Israël meer dan de vorige.’
Lees verder
Een paar belangrijke stukken. De serie over zionisme wordt vervolgd met een artikel van Hajo Meyer van Een Ander Joods Geluid, die betoogt dat het erg belangrijk is om een onderscheid te maken tussen jodendom en zionisme. En ook om een onderscheid te maken tussen kritiek op Israel en antisemitisme.
Lees verder
Te gast: Uri Avnery
26.8.06
America’s Rottweiler
IN HIS latest speech, which infuriated so many people, Syrian President Bashar al-Assad uttered a sentence that deserves attention: “Every new Arab generation hates Israel more than the previous one.”
Lees verder