Tussendoor. Wachten op Joes en Jaap, en Ina en Willem. Ze hebben Ben Goerion gehad en zijn nu onderweg in de taxi naar Erez.

En om wat te hebben om naar te kijken: dit is nummer drie van Fatma’s fantastische dochters, Wala’a. Altijd was ze een beetje het lelijke eendje, het geitje, zeiden ze omdat ze een miniminibeetje donkerder was dan de anderen, en ze had een brilletje en staartjes. Nu heeft ze lenzen. En kijk eens: wow!

17.00. Ze staan bij de eerste paspoortcontrole van Erez. De taxichauffeur die ze aan de andere kant opwacht heeft Fatma al gevraagd, nemen ze flessen mee? Yep, ze nemen flessen mee. Doe je best. Lul ze er doorheen. (Of een nettere Aarabische versie van deze woorden).

17.20. Ze zijn Erez door. Nu moeten ze met hun bagage door de lange gangen, draaihekken die vaak net weer op slot zijn, je komt er met je bagage klem in te zitten, maar dat is alleen maar vervelend. Het enige wat ze nu nog kwijt kunnen raken zijn de flessen en de sigaretten, maar daar is mee te leven. We verwachten ze om een uur of zes (lokale tijd, uurtje verschil met Nederland).

Ja hoor, ze zijn er, met flessen en sigaretten en medicijnen.
Groetjes aan Helma alvast.

Mijn mannen hebben vanochtend een slecht humeur. De jongens hebben kerstvakantie en ze vervelen zich een ongeluk, want er is niets voor ze te doen. Walid wil alleen thuis bijven lekker achter de computer spelletjes doen, maar dat mag niet van pa. Zolang er elke dag invallen dreigen omdat er Fatah mensen gezocht worden laat hij zijn zoons geen half uur meer alleen thuis. Dus mogen ze kiezen, naar hun tante en drie neefjes, maar die gaan wel naar school want die zitten op een school zonder kerstvakantie, of naar hun ooms in het huis van opa, of mee naar het kantoor. Vind Walid allemaal niks. Heeft hij al uit. Maar meer smaken hebben ze hier niet. Nee, al is hij al twaalf, en heeft het begin van een snor, hij mag NIET alleen thuis blijven. Ik bemoei me er maar niet mee. Mijn drie mannen zitten een beetje grommerig voor zich uit te kijken in de auto. Het is ook niet makkelijk. Khaled, als praktisch alleenopvoedende vader weet ook niet wat hij nog kan verzinnen, en hij kan het niet helpen dat er niks is in Gaza. Niet eens buiten voetballen kunnen ze. Nergens gaan jongens zo graag naar school als hier.
Lees verder →

(de zoons van Sana’a en Younis)

Zes doden vannacht. En veel gewonden. De neven van Khaled zijn om twee uur ’s nachts vrijgekomen nadat ze een papier hebben ondertekend dat ze de Fatah vlaggen van hun dak zouden halen en thuis zouden blijven tijdens de demonstratie die om 12 uur moet plaatsvinden. Morrend hebben ze hun handtekening gezet. Er zijn veel verhalen. Op de universiteit waar Sana’a les geeft, viel hamas binnen met de eis dat er Hamasvlaggen op het dak geplaatst moesten worden. Wij doen niks, zegt Sana’a, er hing alleen een Palestijnse vlag – ook dat zien ze al als een aanval. Kun je je voorstellen? De Palestijnse vlag, die was van ons allemaal, nu denken ze al dat die van Arafat aanhangers is. Ondanks de doden is de stemming eerder opgewonden dan grimmig. Dit kan niet meer lang meer duren, zegt Khaled, ze verliezen steeds meer steun van het volk.
Lees verder →

Het recht op zelfbeschikking

Wat was de rechtvaardiging voor het stichten van een joodse staat, in het land dat toen Palestina heette, en waar al andere mensen woonden? Een van de argumenten die Neumann noemt is dat elk volk het recht op zelfbeschikking heeft, dus ook het joodse volk.
Lees verder →

(Herzl, cartoon uit het NRC)

Het boek, een klein boek, ligt al een hele tijd op de stapel op mijn schrijftafel. Ik aarzelde of ik er over zou schrijven op mijn weblog, hoewel ik het met fascinatie heb gelezen. Het gaat namelijk nogal ver. Niet dat het een schreeuwerig pamflet is, of een woedend betoog, anti-Israel en pro-Palestijns. Het verontrustende is juist dat het een rationeel, kalm, rustig opgebouwd betoog is met de vraag wie er historisch en actueel gezien gelijk hebben: Israel of de Palestijnen. En het antwoord is: de Palestijnen.
Lees verder →

Kunnen wij Nederlanders die regelmatig naar Gaza gaan klagen over de manier waarop we worden behandeld, het aantal keren dat we er niet in of uit mochten, de uren die het soms kost en het onaangename gevoel als criminelen behandeld te worden. Het kan nog erger. Je bent bijvoorbeeld een Amerikaan, maar wel een met een Palestijnse achtergrond. Probeer met je Amerikaanse paspoort Israel binnen te komen om je familie in Ramallah te gaan bezoeken. Dat gaat ongeveer zo. Met dank aan Dorothy Naor, die onvermoeibaar en dagelijks berichten doorstuurt.
Lees verder →