In Israël is het nieuws, althans in een rechts blad: in Nederland worden antisemieten met overheidsgeld gesubsidieerd. O ja?
Lees buurman Abu Pessoptimist, die het fort hier verdedigde toen ik in Gaza zat.
Lees verder
Dit is de grap: stonden we bij de tussenlanding op Zürich achter een mevrouw die stond te schreeuwen bij de douane, omdat ze in Tel Aviv tig flessen en tubes shampoo en van alles van het merk Ahava had ingeslagen, en in haar handbagage meegenomen. En dat mag niet, dus hup, de een na de ander ging plof in de prullenbak. Krijg je ervan, om spullen te kopen die zogenaamd in Israël zijn gemaakt maar in werkelijkheid op de bezette Westoever zijn geproduceerd. Ik had dus geen medelijden.
Te gast: Joes Meens. Joes is geriatisch arts, en bestuurslid van Stichting kifaia. Hij schreef dit stuk over een dag met de teams van het NCCR.
Lees verder
(De vader van Fatma)
Uitgenodigd bij Fatma en haar familie om te komen eten. Fatma had feesteten gemaakt, gevulde duif, kip op de barbecue, we rookten shisha en kregen vers fruit toe, zo uit de bomen geplukt. Heerlijk.
Lees verder
Met Fatma en Sirhan als tolk ga ik een paar huizen verder naar het kantoor van twee vrouwenorganisaties: het Center for Women’s Legal Research and Consulting, en het Women’s Affair Center. Ik spreek met twee vrouwen, Zeinab El Ghunaimi, een krachtige vrouw, een spraakwaterval, Sarhan heeft soms moeite om haar te onderbreken om te vertalen, en ik om er af en toe een vraag tussen te wurmen. Tot ik als Sarhan even de deur uit is merk dat ze best engels spreekt en dat ik haar prima begrijp. Jammer. De tweede vrouw, Amal Syam, zit er bescheiden bij, en ik heb pas als we bijna weer weg moeten door dat ook zij een verhaal wilde vertellen.
Lees verder
Fatma is blij dat haar man weer werk heeft, want nadat het industrieterrein naast Erez door Israel is gesloopt was hij zijn baan kwijt. Dat industrieterrein was door Israel georganiseerd in de tijd dat het nog profijtelijker leek om de Palestijnen te gebruiken als goedkope arbeidskrachten dan ze alleen maar op te sluiten. Gaza was toen meer een kunstmatig stukje derde wereld, dan de gevangenis die het nu is. En het was handig: Israel reed de grondstoffen de grens over, bijvoorbeeld het textiel waar spijkerbroeken en bloesjes van gemaakt moesten worden, in Gaza werden die ver beneden het minimumloon in elkaar gezet, etiketje er in made in Israel, en dan de grens weer over terug naar Israel. Zo hoefden de Israelische bedrijven zich niet druk te maken over zaken als verzekeringen en werkloosheidsuitkeringen, en ze verdienden er aardig aan. Maar toen, al lang voordat Hamas aan de macht kwam, Israel besloot om het industrieterrein te verwoesten in het kader van de algehele tactiek om Gaza af te grendelen van de buitenwereld, was de man van Fatma zijn baan kwijt. Plus de naaimachines waar hij een lening voor had afgesloten. En niemand die het vergoedde uiteraard.
Lees verder
Klein Palestijns schreeuwbeestje. Ze bleek ontzettend dorst te hebben, en lebberde twee schoteltjes water leeg in de keuken. Nu heb ik (een beetje) ruzie met dokter Wael die het schoteltje helemaal aan de andere kant van de tuin neerzette, want die wil geen vieze beesten in het kantoor. Vandaag is ze nog niet langs geweest. Als dokter Wael haar weg heeft gejaagd hebben we echt ruzie.
Lees verder
Een volle dag. We hadden het al gehoord, van Fatma en van Ramadan: Khaled Abu Zaid, de oprichter van het NCCR, en tien jaar de leidende kracht, had zich bij de verkiezingen niet meer kandidaat gesteld als voorzitter, en daarmee komt er een einde aan zijn leiderschap.
Lees verder
Ze is een levendige vrouw, spreekt vloeiend Engels. Ze is gescheiden en woont met haar vier kinderen in Gaza, maar is de hele wereld al rond geweest. Ze heeft net als Fatma een spijkerbroek aan en een vlot bijpassend jasje. Ze heet Amal Abuaisha. ‘Merk je dat alle sterke vrouwen in Gaza gescheiden zijn’, fluistert Fatma. ‘Ja, behalve jij’.
Lees verder
Er hangt een grauwsluier over Gaza, alles lijkt vuil. Vlakbij de grens zien we mannen en jongens bezig met het puin, ze verzamelen wat nog bruikbaar is, slaan het beton aan kleine stukjes, zodat het opnieuw als bouwmateriaal gebruikt kan worden. Het is gevaarlijk werk, af en toe wordt er op ze geschoten vanaf de grens. Maar het gaat niet eens zo slecht, zeggen mijn vrienden daar.
Lees verder