Af en toe koop ik de New York Review of Books voor in de trein. Mijn plezier in de engelse taal houdt ongetwijfeld verband met het feit dat mijn liefdesleven in de wilde jaren zestig en zeventig zich grotendeels in het engels afspeelde, en ook al is dat lang geleden: engels blijft sexy. Maar de NYR koop ik zeker niet elke keer want het is een intimiderend blad. Het staat moedeloos makend vol met vreselijk interessante zaken die ik eigenlijk ook zou moeten lezen maar waar ik een week over zou doen, en de recensenten beschikken meestal over een literaire kennis waarvan ik niet begrijp hoe je die in één leven hebt kunnen vergaren, en mijn boekenkast is ook niet voor de poes hoor.
Lees verder →

Ik ben een groot bewonderaar van Tony Judt, wat begon met zijn stellingname over de huidige politiek van de staat Israël. Wat hij zei was niet zo nieuw, dat hij het zei, een gerenommeerd intellectueel, een historicus met een meesterwerk – Postwar – op zijn naam waarin hij in één greep de naoorlogse geschiedenis van Europa, zowel west als oost samenvat, en een jood, die zonder excuses zegt: “het Israël van vandaag is slecht voor de joden”. Uiteraard kwam hem dat op een furieuze storm van protest te staan, pogingen om hem het spreken te beletten inclusief de geijkte verwijten dat hij een fanatieke, zelfhatende linkse jood zou zijn. (Meer over zijn stellingname over Israël hier.)
Lees verder →