Een volle dag. We hadden het al gehoord, van Fatma en van Ramadan: Khaled Abu Zaid, de oprichter van het NCCR, en tien jaar de leidende kracht, had zich bij de verkiezingen niet meer kandidaat gesteld als voorzitter, en daarmee komt er een einde aan zijn leiderschap.
Lees verder
Er hangt een grauwsluier over Gaza, alles lijkt vuil. Vlakbij de grens zien we mannen en jongens bezig met het puin, ze verzamelen wat nog bruikbaar is, slaan het beton aan kleine stukjes, zodat het opnieuw als bouwmateriaal gebruikt kan worden. Het is gevaarlijk werk, af en toe wordt er op ze geschoten vanaf de grens. Maar het gaat niet eens zo slecht, zeggen mijn vrienden daar.
Lees verder
De nieuwe gang bij grensovergang Erez, dit is nog aan de Palestijnse kant
Ik ben weer terug. Wat heerlijk, zo’n grijze, koele, regenachtige dag na de moordende hitte in Gaza, het liep daar echt in stralen over je lijf en je kon nauwelijks genoeg water naar binnen gieten om dat bij te houden.
Lees verder
We zitten op het kantoor. Laatste ochtend. We genieten van de ene ruimte waar het koel is, het kantoor van Khaled (die in Egypte zit en niet op tijd terug kon komen) we genieten van de ventilatoren want de elektriciteit doet het weer. Verder is het overal bloedheet, zelfs de mensen hier die wat gewend zijn noemen het een hittegolf en we lopen te zweten als otters. We krijgen koffie, en koel water, en sap en koekjes en fruit. Fatma geeft Vincent een geborduurd werkje met Palestine erop, omdat hij hier voor het eerst is, en allemaal krijgen we ook zo’n geborduurd ding met God bless our home erop, wat ik nogal ontroerend vind als je bedenkt dat ze hier een dubbele reden hebben om God’s zegen over hun huis te vragen. Een op de vijf Gazanen is in de afgelopen aanval dakloos gebombardeerd.
Lees verder
Joes Meens op huisbezoek in Gaza
Na een jaar gefrustreerd mee te maken dat de mensen van Stichting Kifaia Gaza niet in mochten, kwam er plotseling het bericht dat de toestemming klaar lag. Vier Kifaia mensen maakten vorige maand een kort bezoek. Hierbij een fragment van het verslag van Joes Meens, verpleeghuisarts en bestuurslid van Stichting Kifaia.
Lees verder
Mahmoud Subuh ontvangt ons in het kantoor van het Yafa Cultural Center van het vluchtelingenkamp Balata, bij Nablus. Dat het centrum naar Jaffa is genoemd is geen toeval: de meeste vluchtelingen zijn uit Jaffa afkomstig, rondom 1948 verdreven.
Lees verder
Door Erez heen. Verliep zonder moeilijkheden, Jan moest wat langer wachten dan ik, maar we waren er weer doorheen. We hadden het er nog met Jacky over, in Jeruzalem, Jacky van de theatergroep is ook een regelmatige Gaza-ganger. Eigenlijk kan je niets gebeuren in Erez, nou ja, ze kunnen je lang vasthouden en het is niet ongewoon dat ze je je vliegtuig laten missen, het kan zijn dat de grens weer eens dicht is, en dat je er niet doorkomt, maar dat is eigenlijk alles. Maar we zijn het er over eens, het is altijd een deprimerende en intimiderende ervaring, en we zien er elke keer weer tegenop. Wat de bedoeling lijkt. Zo lukt het mij nooit om me er op te verheugen om mijn geliefden en vrienden daar weer te zien, tot ik Erez achter me heb.
Lees verder
(foto november 2007)
We gaan vandaag niet naar Gaza. Vorige week kon het niet omdat niet iedereen van de ploeg toestemming had, het bekende ‘it is still under procedure’, nu kan het niet omdat voor iedereen de grens dicht is. Nog mazzel dat we dat nu al weten en niet pas wanneer we voor Erez staan. Ik pak mijn koffertje weer uit, en ga weer aan mijn gewone werk.
Lees verder
Voor mensen die vaker op dit weblog komen is het misschien meer van hetzelfde. Elke keer als ik in Gaza ben ga ik een keer mee met het Home Care Team om de patienten te bezoeken. Ik vind het altijd spannend, soms zie ik een kind we al eerder bezochten en kan ik zien hoe die vooruit is gegaan, of dat de familie heeft geleerd om beter met de handicap om te gaan, en met het kind zelf. Maar elke keer is het weer spannend waar je terecht komt. De bus stopt, we stappen uit, we kloppen aan en gaan ergens naar binnen. Maken kennis. Meteen de eerste indrukken: arm of minder arm huis, is het liefdevol ingericht of een wanhopige chaos, wordt het team binnengelaten alsof het vrienden zijn, of ontstaat er iets van spanning omdat de patient niet goed verzorgd is. In sommige gezinnen is het eerst echt strijd: dan vinden zij dat die medische mensen maar moeten komen om wonden te verzorgen en oefeningen te doen, terwijl de filosofie nou juist is dat zij zelf de zorg overnemen met onze hulp en training.
Lees verder
Uit het raam van onze flat, met uitzicht over het vissershaventje, ziet het er romantisch uit. De kleine lichtjes van de vissersbootjes. En die twee grote lichten, verderop? Dat is de Israelische marine.
Lees verder