Het was gisteren echt Ronald z’n dag in de senaat. Eerst de huursubsidie, toen het omroepstelsel en het voortbestaan van BNN, toen de herindeling van de Achterhoek. En allemaal voorbereid met speeches en veel feitenmateriaal. Waar we als senatoren niet allemaal een mening over moeten hebben. Ik word wel eens een dag wakker dat ik helemaal geen mening heb, maar daar kun je als volksvertegenwoordiger natuurlijk niet mee aan komen zetten.
Toen we met onze SP delegatie in Palestina/Israël waren bezochten we ook Kalkiliya, het stadje op de Westoever dat het eerste slachtoffer was van de apartheidsmuur. Aan drie kanten ingesloten, alleen mensen met een vergunning konden er nog in en uit, en dat alleen te voet.
Lees verder
Terwijl ik de blik gericht houd op Gaza en Den Haag vond hier om de hoek een geslaagde opstand plaats. De Gemeente Amsterdam was op het idee gekomen om van de Westerstraat weer een grachtje te maken. Ik zag het wel voor me, drie jaar in de rotzooi en dan een mooi stukje water in plaats van die rottige parkeerplaats. Maar de winkeliers kwamen in actie. Die hebben zich daar gevestigd omdat er twee keer per week markt is, en daar halen ze hun voornaamste klandizie vandaan. Niet alleen zouden ze minstens drie jaar moeten overleven dat de Westerstraat er opengebroken bij ligt, maar daarma is de maandagmarkt weg. Behalve dat: de meeste huizen in de Jordaan staan gammel op hun fundamenten. Dat kan ik bevestigen, want mijn huis dreigde om te vallen, en staat na een vreselijke verbouwing van een jaar en een navenante lening die ik daar voor moest sluiten weer stevig – maar hoeveel huizen gaan verzakken als er gegraven gaat worden? Lees verder
Bij terugkomst, stapel kranten doornemen. Goed stuk van Anne-Ruth Wertheim in het NRC van 19 juni, onder de kop: Als we niet oppassen, zal onze angst voor de immigrant uitmonden in massaal racistisch geweld.
Mij uit het hart gegrepen. En vervolgens kom ik haar tegen als we alletwee in een interview voor de IKON radio zitten. We zien spontaan veel verwantschap in wat we doen en waar we ons zorgen over maken. Ik ben ontzettend blij met ieder mens die op dit moment aan de alarmbel hangt, en zich er voor inzet dat we tot bezinning komen.
Wertheim valt Dijkstal en Pronk bij, die in hun zorg om wat er op het ogenblik in Nederland gebeurt vergelijkingen maakten met de jodenvervolging, waar ze vervolgens ongenadig op afgerekend werden. Maar, vraagt Wertheim zich af, waarom zouden we geen vergelijkingen mogen maken? ‘Elke genocide begint met stigmatiserend geregistreer en groepsgewijze uitwijzing. Het is juist nodig buitengewoon alert te zijn op vormen van racisme die mogelijkerwijze de voorboden zijn van grootschalige geweldsuitbarstingen. Als de joodse historie ons iets leert, is het dat wat met pesterijen en vernederingen begint, met massamoord kan eindigen’ schrijft ze.
Lees verder
Twee feesten, zaterdag. Totaal verschillend en toch hetzelfde: alletwee gingen ze over solidariteit.
’s Middags in het Vondelpark de peace picknick van Meeting the Enemy, een ontmoeting tussen in Nederland wonende Palestijnen en Israëli’s, met ruimte voor iedereen die daar bij wil horen. Dus zat er een bont gezelschap in het gras, met een karrevracht aan inheems en uitheems voedsel. Jonge mensen die zich half-Palestijns en half-Nederlands noemen (waarom niet helemaal Palestijns én helemaalNederlands, vroeg ik). Mensen met een dubbel staatsburgerschap: Israëlisch en Nederlands. Iemand die zich een ex-Israëli noemde. Discussie. Interessant toch dat iemand zich wel een ex-Israëli of een ex-katholiek kan noemen, maar niet een ex-jood. Anneke en Eddy van Een Ander Joods Geluid. Sietse Bosgra, oude Zuid-Afrika activist die zich nu voor de Palestijnse zaak inzet. Een paar mensen van een groep joodse Amerikanen die in Nederland leven. Twee vrouwen uit het voormalig Joegoslavië, met een gemengde Servische en Kroatische achtergrond, een Marokkaanse. Een Nederlandse die met een Palestijn is getrouwd. Babies. Schoonmoeders. Vriendinnen. Als deze groep mensen het toch voor het zeggen had, dan was het afgelopen met bezetting en onderdrukking en oorlog.
Lees verder
Even voorstellen: de leden van de afdeling in oprichting van de Staatsliedenbuurt, Amsterdam: Metaxa en Dorus. Metaxa brengt als voormalige Griek de allochtone dimensie mee de partij in, samen met Josephine met haar Turkse achtergrond.
Dorus is een authentieke autochtoon.
Kranten lezen, SP website. Jan Marijnissen Wat het kabinet nu weer wil, bij name van minister Brinkhorst. Doorwerken óók na je 65ste, afschaffing van de 36-urige werkweek, minder ontslagbescherming, één maandsalaris maximaal bij ontslag, alléén voor de witte boorden. Blauwe boorden krijgen helemaal niks.
Hopelijk komt er nu eens massaal protest.
Ik dacht aan de demonstratie van het FNV, laatst op het Plein. Ik had er nog foto’s van. Mooie koppen.
Lees verder
Achter de schermen gaat de oprichting van de PS (Partij der Staartigen) gewoon door.
Hier bij de eerste afdeling: de dames Gonzo en Lassie van de afdeling Transvaal, in Amsterdam.
Morgen de afdeling Staatsliedenbuurt.
Afscheid van Gaza, altijd moeilijk. Wij kunnen weg, zij niet.
Ik wou dat ik bij grenspost Erez had kunnen filmen. Hoe we daar stonden te wachten achter en hek met veel prikkeldraad, tussen de Palestijnen, alsof we gevangenen waren, tot het de soldaten in de verte goeddunkte dat we door de draaihekken naar voren mochten lopen.
Lees verder
Laatste ochtend. We moeten erg bijtijds weg om er een beetje zekerder van te zijn dat we dat akelige checkpoint Erez tijdig doorkomen. Jan deed er de laatste keer twee en een half uur over, inclusief zich tot op zijn onderbroek uit moeten kleden. De laatste keer dat ik er gefouilleerd werd vroeg de meisjessoldaat der naam van mijn parfum aan me. Misschien ruikt ze nu ook naar Knowing.
Lees verder
