Het anti-islam paradigma

(Frankrijk, leerlinge wordt door een bewakingsdienst de hijab van het hoofd getrokken)

Langzamerhand worden voor mij de contouren duidelijk van wat ik maar het anti-islam paradigma zal noemen.
Onder een paradigma, ik verklaarde dat in de serie De paradigmastrijd die over het Palestijns/Israëlische conflict gaat, versta ik een ‘kijkhouding’, of je zou het op z’n Bommels een ‘denkraam’ kunnen noemen. Een paradigma wordt ervaren als de waarheid, en staat als zodanig voor de drager er van niet ter discussie. Door dat paradigma heen wordt de waarneming van feiten gefilterd en de waargenomen feiten geïnterpreteerd zodat ze blijven passen binnen het paradigma. (Voor wie dit te abstract klinkt, ga even terug naar dat eerste artikel over de paradigmastrijd) Een paradigma is meer dan een mening, het is een systeem van opvattingen met een interne consistentie, dat meestal moeilijk doordringbaar is. Feiten die er niet in passen worden ontkend, wegverklaard of als uitzondering gezien die de regel bevestigt. Wie probeert met een andere mening binnen te dringen is een tegenstander die moet worden verslagen, niet zelden door diegene persoonlijk in discrediet te brengen. Een sterk ontwikkeld paradigma, is als een fort dat verdedigd moet worden tegen de andersdenkenden.
Lees verder →

Aanbevolen: D e D i a l o o g
met Ed van Thijn

Ed van Thijn was vijf jaar oud toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Gescheiden van zijn ouders dook hij onder. Op het achttiende adres werd hij verraden en afgevoerd naar Westerbork. Maar de eindreis naar het Oosten maakte Van Thijn niet. De treinen staakten, en kort daarop werd Westerbork bevrijd. De kleine Van Thijn werd weer met zijn ouders verenigd. De gebeurtenissen in de oorlog bepaalden veel later Van Thijns politieke drijfveren. Hij beschrijft dit zelf in zijn boekje “Het Verhaal” (1999) waarin hij voor het eerst openlijk zijn persoonlijk relaas doet.
Lees verder →

Baukje Prins schreef een interessant boek, Voorbij de onschuld. Het debat over de multiculturele samenleving. In Contrast, het opinietijdschrift over de multiculturele samenleving van 24 september verscheen een interview met haar. Erg de moeite waard, vind ik.
Hierbij twee stukjes uit dat interview.

‘Als er iets is wat ik vermijd dan is het wle het spreken in “wij” en “jullie”. Daar had ik als kind al een hekel aan. Tussen de Molukkers die bij ons in de buurt woonden en de autochtonen uit het dorp werd met dat wij en jullie een scheiding anagebracht waartegen ik niet bestand was. Omdat ik bevriend was met een aantal Molukse meisjes trok ik het me enorm aan als gesuggereerd werd dat wij van totaal verschillende soorten waren. Zodra dat “jullie”valt, wordt iemand gereduceerd tot een wandelend exemplaar van een grote groep waarover dan meestal allerlei oppervlakkige inzichten of platvloerse vooroordelen worden opgehoest. Mij is dat ook wel eens overkomen. Lees verder →