Dinsdag is onze vaste Eerste Kamerdag. Eerst de gigantische stapel papier wegwerken die er in onze postvakjes ligt. Vijf en negentig procent gaat in de papierbak. Je wilt niet denken aan alle bomen die zijn gekapt om ons te voorzien van papier waar we nauwelijks een blik op werpen, maar het schijnt nog meer te kosten om daar van te voren een schifting in aan te brengen.
Josephine is tweede generatie allochtoon. Haar moeder zwierf door de straten van Istanboel en werd zwanger meegenomen naar Nederland. Josephine werd hier geboren. Josephine ziet er heel sjiek uit, met haar halflange haar en haar punkoren, maar het is in wezen nog steeds een straatmeid. Je zou denken dat de inburgering voor haar een fluitje van een cent was omdat ze hier is geboren, maar dat valt tegen. Hoewel ze nog nooit in Istanboel is geweest en nooit heeft hoeven zwerven gedraagt ze zich nog steeds alsof ze haar kostje bij elkaar moet scharrelen door diefstal en achterbakse handelingen. We hebben het hier in huis dus regelmatig over normen en waarden.
Stelt internationale vrouwendag, op 8 maart, nog iets voor?
Wie er deze keer iets moois van wil maken kan terecht bij de volgende bijeenkomst.
Ik heb de ‘gesluierde monologen’ gezien, en vond de voorstelling geestig, ontroerend, echt.
En in plaats van over moslimvrouwen te praten, praat met ze.
Van harte aanbevolen.
Sharon is wel een schurk maar toch niet zo’n erge schurk, vindt Ferry Biedermann (Volkskrant 14 februari) aan de ene kant heeft hij er in zijn tijd als premier alles aan gedaan om de situatie te doen escaleren, aan de andere kant is hij herkozen terwijl hij het al had over de acceptatie van een Palestijnse staat, zij het een onmogelijke mini-staat. Hij heeft zelfs al vaag aangegeven dat hij gebied aan de Palestijnen wil overdragen.
Hij heeft zelfs, voeg ik toe, gesproken over de ontmanteling van 17 nederzettingen op de Gazastrook.
Is Sharon echt van gedachten veranderd, is het een oprechte bekering, vraagt Biedermann zich af, om er alvast aan toe te voegen dat hem dat onwaarschijnlijk lijkt.
Even mijn tweeweekse column naar het blad ‘Volzin’ sturen.
Een citaat:
‘ Minister Bot is er tegen dat het Internationaal Gerechtshof in Den Haag een uitspraak doet over de legitimiteit van de muur in de Palestijnse gebieden, de muur die vele duizenden mensen het leven onmogelijk gaat maken, en de Tweede Kamer steunt hem daarin met een kleine meerderheid. En waarom is hij er tegen? Omdat het een politiek gevoelige zaak betreft. Als het een gevoelige zaak betreft, moeten wij begrijpen, dan kijken wij liever de andere kant op wanneer de Conventies van Geneve breeduit worden geschonden. De week daarvoor heb ik Bot in de Eerste Kamer nog in gloedvolle bewoordingen horen zeggen dat de Navo er niet meer is voor onze eigen veiligheid; die wordt niet bedreigd; maar om in te zetten bij ernstige schendingen van mensenrechten, aantastingen van de internationale rechtsorde en het in de klem komen van grote groepen mensen die op een onjuiste manier worden behandeld. Hier is een grote groep mensen die op onjuiste manier wordt behandeld. We worden niet eens gevraagd om een leger te sturen, alleen dat we de rechtbank ondersteunen die wil onderzoeken of hier de mensenrechten worden geschonden. Maar dat dat zo is, dat willen we dus niet weten.’
“Ze betwistten elkaar
wie van hen de grootste was.
Jezus, hij wist wel hoe ze dachten in hun hart,
nam een kind bij de hand, daar stond het, naast hem.
Hij sprak tot hen:
Als je in mijn naam dit kind aanvaardt,
aanvaard je mij; en als je mij aanvaardt,
aanvaard je hem die mij gezonden heeft.
Want wie de kleinste is van jullie allen,
die is groot.”
Lukas 9 vers 37-50
Midden-Oosten correspondent Ferry Biederman gaf in de Volkskrant van 14 februari zijn analyse van het Palestijns/Israëlisch conflict. Hij heeft kritiek op de beide leiders, Sharon en Arafat, maar zegt hij, Arafat draagt mogelijk nog meer schuld aan de situatie dan Sharon.
Hoe komt hij daarbij.
Dit zijn de verwijten aan Arafat:
Hij staat aan het hoofd van een corrupt systeem
Hij deed niet genoeg om tot een overeenkomst te komen met de gematigde leiders van Israël
Hij moedigde de geweldsuitbarsting van de intifada aan en weigerde daarna om zijn positie te gebruiken om het geweld te doen stoppen.
Waar of onwaar?
Leuk, zoveel reacties meteen al.
Ik blog dus ik ben.
Vanochtend viel nog voor de Volkskrant de dikke zaterdagenveloppe van de Eerste Kamer in mijn bus. Tot mijn tevredenheid zag ik dat de vragen aan de staatssecretaris voor Sociale Zaken, gesteld door het ‘lid Meulenbelt’ door waren gekomen. Die gaan over de toezegging die in de Eerste Kamer zijn gedaan dat mensen boven de zevenenvijftig en een half die in de bijstand komen na een een eerste toetsing of ze wel enig arbeidsmarktperspectief hebben niet meer hoeven te solliciteren naar werk dat er toch niet is. Het ‘lid Meulenbelt’ wil namelijk graag dat de staatsecretaris ons laat weten of hij zijn maatregelen heeft genomen, of de gemeenten dit inmiddels weten en of er controle op is dat ze er naar handelen.
Veel mensen zien de Eerste Kamer nog steeds als een huiskamer waar bejaarde en op het zijspoor geschoven politici met een middagdutje bij kunnen komen. In werkelijkheid waait er al enige tijd een frisse wind door de EK, niet in het minst omdat voorzitter Yvonne Timmerman-Buck haar functie serieus opvat en er inmiddels een lijst is van alle toezeggingen die de bewindslieden in de kamer hebben gedaan – zodat gecontroleerd kan worden of ze ook worden uitgevoerd.
Misschien is het in de EK niet zo moordend hectisch als in de Tweede Kamer, maar mijn ervaring klopt toch weinig met het artikeltje dat vanochtend in de Volkskrant verscheen, alsof er alleen maar wordt geleuterd. Zelfs onze eigenste Tiny Kox moest er aan geloven omdat hij een keer zijn spreektijd had gebruikt om het over zijn spreektijd te hebben.
Volg ons maar, elke week, na dinsdag, verschijnt er wel een verslagje op de website van de SP, en er is ook nog de website van de Eerste Kamer zelf.
O help, Herman, nu moet ik een linkje maken. Hoe ging dat ook weer?
Na veel slecht nieuws op het sociale front weer eens een klein lichtpuntje: morgen, op het partijcongres van het CDA gaat het bestuur zeggen dat ze vindt dat het kabinetsbeleid slecht is voor de minima. We zien het al een hele tijd gebeuren, maatregel na maatregel, wet na wet, en de koopkracht van mensen met een uitkering gaat er steeds verder op achteruit. Dat wordt maar 1% zei de minister, toen bleek het al 8% gemiddeld, en wat we bij de SP allang weten, er zijn mensen bij die nog erg veel meer dan dat in moeten gaan leveren. In de Eerste Kamer konden we de mensen van het CDA die aan de overkant zitten nog wel eens vinden, bijvoorbeeld voor de asbestslachtoffers, of tegen de sollicitatieplicht van ouderen in de bijstand. Maar echt zoden aan de dijk zette het nog niet. Opletten morgen, of er meer CDA’ers zijn die vinden dat het zo niet kan. En of ze dan meteen wat doen aan het uitzettingsbeleid van Verdonk.
Vanochtend bij Herman in Rotterdam op het partijkantoor geweest die me zou leren ‘webloggen’. Meteen even gezellig buurten, in Rotterdam is weer een heel andere sfeer dan in Den Haag, in de Eerste Kamer, ons gezinsvervangende tehuis. Toen ik met Tiny Kox bij Marga van Broekhoven (die van het geld) zat kwamen er meteen een paar partijleden vragen of de senatoren nu ook al bezwaren hadden tegen de afdrachtregeling. Grapje. Nee hoor. Ik vind dat dik in orde.
Herman wist me zowaar in een uurtje de kneepjes bij te brengen. Ik ben niet digitaal geboren, zoals de huidige jeugd.
Ik vind het toveren.
Ik heb gehoord dat webloggen al weer uit is nu iedereen het doet.
Ik ben graag een beetje ouderwets.