Elk jaar op 15 mei wordt de dag herdacht dat de Palestijnen hun land verloren. De mensen van het NCCR waar ik voor werk doen hun witte jasjes aan, laden de mensen die niet kunnen lopen in een busje en daar gaan we.
Nakba dag
1
Maandelijks archief: mei 2004
Zaterdag in Gaza
Zaterdag 15 mei. De weg tussen Gazastad en het zuiden is nog steeds afgesloten. Ramadan woont in een van de middenkampen, Bureije kamp. Dus moet hij over het strand naar huis, onder de tanks door. Jan en ik zijn met hem gaan kijken, hoe hij en dr. Wa’el met de massa mensen mee door het zand loopt. Vandaag is het lastig, want de zee is hoog, en er is geen strook hard nat zand waar een auto op kan rijden. De ezelskarretjes redden het, en de tractoren kunnen het. Daarmee wordt het voedsel van het zuiden naar de stad gebracht, en soms zitten er hele families op de ezelskarren, ouderen, moeders met babies. Ambulances komen er niet door. En iedereen loopt zo snel mogelijk, voor het geval een van de tanks boven de duinen opeens gaat schieten. Gisteren was er een gewone personenauto die het toch probeerde. Die kwam vast te zitten in het zand. Ramadan zag hoe een tank op de auto begon te schieten. Een moeder en vier kinderen gewond. Omstanders lukte het om ze uit de auto te trekken en weg te dragen. Ze leven nog. Geen krantenbericht.
De foto’s van al-Zeitoen
De electriciteit valt steeds uit. Vanochtend had ik net tien minuten om de berichten door te sturen. In de haast heb ik donderdag gedelete, en toen ik probeerde de foto’s er op te krijgen ging het licht weer uit.
Vrijdag in Gaza
Vrijdag 14 mei
Jan is erdoor, na veel gedoe. Khaled is in Gaza aangekomen, hij heeft drie dagen gedaan over dertig kilometer van de grens naar de stad. We kunnen aan het werk.
Woensdag in Gaza, verder
Woensdag, verder
Zitten en wachten. Naar de tv kijken, bellen. Er is niet veel wat je kunt doen. Een forse dreun, dichterbij nu. Even later het bericht, dat was geen Israelische maar een Palestijnse bom, afgegaan dicht bij een nederzetting.
Beelden op de tv: gemaskerde mannen die een lap plastic tonen met daarop een slordige hoop vlees: wat er over is van de soldaten die zijn gedood. Een onsmakelijk gezicht. Door de explosieven die in de tank aanwezig waren was de ontploffing zo groot dat er lichaamsdelen op de daken terecht zijn gekomen.
Al-Zeitoen
Al-Zeitoen
Vannacht om 12 uur is het leger weggetrokken uit al-Zeitoen. Vanochtend bij het eerste licht konden de bewoners van de buitenwijk van Gaza-stad de schade bekijken.
Als ik er om een uur of tien arriveer zijn er duizenden mensen op straat, om te helpen waar dat kan, om te kijken, uit solidariteit. De eerste rouwtenten voor de doden, zeven zijn het er tot nu toe, worden opgezet. Het leger heeft niet alleen raketten afgeschoten uit de lucht, maar kwam met grondtroepen. Nieuwe flatgebouwen zijn opgeblazen, de bewoners kregen niet de tijd om hun bezittingen mee te nemen. Ik ga met een paar jongens een huis in waar de familie verslagen bij elkaar zit in de ene kamer die nog onbeschadigd is. Een jonge man heeft een verband om zijn hoofd. Andere familie ligt nog in het ziekenhuis. Iemand probeert in de puinhoop nog een paar geblutste pannen te redden, en kleren onder de troep vandaan te trekken. Onder het huis de auto’s waar weinig meer van over is.
Woensdag in Gaza
Woensdag 12 mei
Vanochtend om half zeven wakker geworden, zoals gewoonlijk, door het geschreeuw van de visafslag onder mijn raam. De flat kijkt uit op het vissershaventje. Ramadan had gelijk, veel vis, de blauwe bakken in een lange rij, vandaag eet heel Gaza sardientjes.
Rommel en Fatma komen me halen. Er is bijna geen verkeer op de weg. Mensen blijven liever thuis. Er is de hele nacht gevochten. Honderden gewonden. Op de radio, tussen de strijdliederen in wordt verteld dat de Israeli’s een paar gewonde mannen met een bulldozer hebben bedolven met aarde. Het leger wil de lichamen terug van de gedode soldaten, althans wat daar van over is. Als de lijken niet worden terug gegeven dreigen ze een hele wijk van Gaza met de grond gelijk te maken.
Dinsdag in Gaza
Dinsdag 11 mei
Geen problemen bij Ben Goerion. Ik stond te wachten op de jongen die me naar Erez zou brengen. Daar was hij, met een cartonnetje waar ANGE op stond. Een telefoontje van Khaled. Die was net terug gekomen uit Egypte, had daar vier uur moeten staan wachten om de grens over te mogen, en zat nu vast achter het checkpoint bij Khan Younis. Gedonder in Gaza, het leger is weer bezig. Khaled wist niet of het verstandig was dat ik naar Gaza zou komen en of het checkpoint bij Erez wel open was. Misschien moest ik naar Jeruzalem, en daar wachten tot het weer open was. De jongen van de taxi gaat bellen. Erez is weer open. Ik bel Khaled, ik waag het er op.
Apartheid
Officieel doet Israël niet aan apartheid. In de wet staat niet dat Arabische en joodse staatsburgers niet in één wijk of dorp mogen wonen. In werkelijkheid komt het daar wel op neer. Daar heeft Israël wat op bedacht: in de wet staat dat de grond die van de staat is, en dat is inmiddels meer dan 90%, alleen wordt doorgegeven aan een paar grote organisaties, zoals het ILA, de Israel Lands Administration. En die hebben in hun statuten staan dat op hun land alleen joden mogen wonen of dat de toewijzingscommissies er voor mogen zorgen dat de wijk ‘homogeen’ blijft.
Lees verder
Werkende kat
Zo gauw ik mijn koffertje te voorschijn haal zitten de poezen daar om beurten op om de boel te bewaken. Doen ze ook eens wat voor hun brokjes. Dat heeft een voordeel: bij de security op Ben Goerion kan ik naar eer en geweten zeggen dat het koffertje geen moment onbewaakt is geweest en niemand er een bom in gestopt kan hebben.
