Gaza, zondag 10 juli

De ochtend trainen we met Jan. Twee van de teamleden krijgen ‘een beurt’, ze vertellen met welke problemen ze zitten, hoe ze dat oplossen of niet, welke ‘defence mechanisms’ ze daarbij gebruiken. Het gaat over weerstanden tegen verandering. Dia’a heeft het over zijn verloofde, die niet naar hem luistert terwijl hij het toch echt het beste weet. Ramzy heeft het ook over zijn verloofde, want haar ouders wonen in Egypte en de moeilijkheid is dat haar moeder niet naar Gaza mag komen en wil dat de bruiloft daar is, terwijl zijn deel van de familie niet naar Egypte kan en wil dat de bruiloft in Gaza is. Bruiloften zijn feesten van drie dagen, en gaan de hele familie aan. Wat moet Ramzy doen, als hij weet dat hij bij elke beslissing een paar familieleden teleurstelt of boos maakt? Het liefst wil hij de kop tussen de schouders trekken en afwachten tot alles vanzelf voorbij is. Of de hele bruiloft maar afblazen. Dat wordt een slecht nieuws gesprek, zegt Jan. Met wie ga je die voeren en wanneer?
Lees verder

Gaza na de Intifada

Voor de mensen die meer willen weten over ons werk (van Stichting Kifaia) in Gaza, een verhaal van Joes Meens, verpleeghuisarts, bestuurslid van Kifaia, die nu de training leidt.

Het is nu de tweede keer in korte tijd dat we de Gazastrook bezoeken nadat de tweede Intifada naar de achtergrond is verdwenen. Hij is nooit ‘officieel’ beëindigd, maar hij is ook nooit ‘officieel’ uitgeroepen. In januari maakten we nog de voorlopig laatste stuiptrekkingen mee, toen we tijdens een trainingsweek verbleven in het hotel van de Palestijnse Rode Halve Maan in Khan Younis. Vanaf de top van dit hoge gebouw waren we getuige van de nachtelijke beschietingen over en weer tussen Hamasmilities en het Israëlische leger, toen er ‘per ongeluk’ ’s middags een meisje op straat was doodgeschoten en haar vader, die haar wilde redden ook de dood vond.
Lees verder

Gaza, 9 juli, zaterdag

Vanochtend om zes uur wakker vanwege het luide enthousiasme waarmee het nieuwe leger onder de ramen van onze flat aan het oefenen is.

Voor zover als dat gaat probeer ik de berichten uit Nederland te volgen. Ik begrijp heel goed dat er veel mensen bang en kwaad zijn, en ook zoeken naar degenen op wie ze hun woede kunnen richten. Deel de dubbele gevoelens van moslim Nederlanders die bang zijn dat de vreselijke aanslag in Londen om zal slaan in een nog verdere anti-moslimstemming in ons land, en dus duidelijk willen maken dat ze niets te maken hebben met terrorisme. Aan de andere kant, waar komt deze idiote gedachte vandaan dat alle moslims zich moeten verantwoorden voor de daden van een stelletje krankzinnigen? Die opvatting bereikt nu ook mij als zogenaamde ‘moslimvriendin’. Dat schijnt tegenwoordig iets ergs te zijn, een moslimvriendin.
Lees verder

Gaza, vrijdag 8 juli

Jan heeft gebeld, hoopt dat het gaat lukken na de aanval in Londen met zijn vlucht, hij vliegt El Al. Eind van de middag komen hij en Joes en Alexandra aan, dan begint het echte werk. In de falt doet de tv het niet. Ik zal voor het nieuws moeten wachten.

Ik ben uitgenodigd voor de lunch bij Fatma thuis. Lunch op vrijdag is niet zomaar een hapje. Als ik er ben, in hun huis aan de rand van het vluchtelingenkamp van Jabalya, hun huis dat nooit af is, zit Fatma al groente te hakken en haar man, Khaled-husband, maakt de kooltjes heet. De dochters hebben geprotesteerd tegen de traditionele fettah op vrijdag, kip met rijst en pepertjes op plat brood, ze willen barbecue. Dus krijgen ze barbecue.
Lees verder

Gaza, donderdag 7 juli

Vandaag is het vrijdag. Ik kan niet naar kantoor, want iedereen heeft vrij.
Op de flat doet de elektriciteit het wel, maar daar heb ik weer geen telefoonverbinding.

Het ligt niet alleen aan mij dat ik het gevoel heb dat er hier een feestelijke stemming hangt. Mensen hebben het gevoel dat het weer een beetje goed gaat. De intifada is afgelopen. Niet meer de angst in de nacht voor een luchtaanval. De kolonisten gaan er straks uit, de arbeiders mogen Israël weer in, dan komt er weer wat geld binnen, de grensposten tussen noord en zuid zijn open, en er wordt gezegd dat straks Gazanen met vergunning zelfs met hun auto over de grens naar Egypte mogen. Gisteravond, het begin van het weekeinde hoorde ik tegelijk met het Allahu Akbar van de moskeeën het geroffel van trouwpartijen, vier, vijf, het hield niet op.
Lees verder

Komkommer

Nog twee volle dagen Den Haag en dan breekt het zomerreces aan. Dat wil zeggen, dan ga ik eerst naar Gaza want het ziet er op dit moment naar uit dat de grens weer open is en dat we er in kunnen, al weet je nooit wat er tussen nu en straks nog gebeurt.

Zoals gewoonlijk zal ik proberen om dagelijks een verslagje te sturen, als in Gaza de god van de electriciteit tenminste meewerkt. Meestal heb ik niet meer dan één keer per dag de gelegenheid om commentaren door te sluizen.
Lees verder

Verdonk

Dat Verdonk onder allochtonen nog minder populair is dan onder autochtonen konden we wel raden. Trouw heeft een onderzoekje laten doen. Vraag: heeft Verdonk voldoende respect voor alle bevolkingsgroepen die in Nederland leven? Voldoende respect, zegt ruim een derde van de autochtonen, tussen de 10 en de 15 procent van de Turkse, Surinaamse en Marokkaanse Nederlanders, en bij de Antillianen kan ze het wel helemaal schudden op het moment, daar blijft nog 3% over die het wel mooi vinden.
Lees verder

Horror Show

De beelden waren op de tv en in de kranten: een Palestijnse jongen die gestenigd werd door kolonisten, een Israëlische soldaat die (tevergeefs) probeerde de jongen te beschermen. Uri Avnery’s visie op wat er op dit moment gebeurt.

Uri Avnery
2.7.02

Arik’s Horror Show

All the world saw the horror on TV: a Palestinian boy lying on the ground, unconscious. An Israeli soldier bending over him, not knowing what to do. A settler coming up from behind and throwing a stone at the head of the injured Palestinian. Another settler dropping a big stone on him at point-blank range. A bearded medic, also a settler, approaches the wounded boy, hesitates, and then goes away without treating him, pursued by the chants of a chorus of settler boys and girls: “Let him die! Let him die!” Lees verder