(With some remarks in English at the end, as I promised)
Thuis. Reis zonder problemen, poezen blij, stapel post valt mee.
Heb de kranten nog niet gelezen. Zie wel de eerste reacties al, op het manifest dat gepresenteerd werd, de dag voordat ik vertrok, en op het interview met mij in Trouw, gepubliceerd terwijl ik weg was.
Lees verder
Te gast: Esther Langen.
Het artikel “Confrontatie, geen verzoening” van Ayaan Hirsi Ali, dat afgelopen zaterdag in de Volkskrant stond, maakte mij kwaad toen ik het las. In het artikel reageert zij op het manifest “Eén land, één bevolking” van Anja Meulenbelt, Mohammed Rabbae e.a.. Dat Hirsi Ali zich verzet tegen de onderdrukking en de bedreiging die uitgaat van de radicale islam, dat is goed. Maar daarbij scheert zij de radicale islam over één kam met de islam als geheel, en zij past haar visie toe op het Nederlandse integratievraagstuk in het algemeen, en daarmee richt haar gedachtegoed veel schade aan m.b.t. de kansen in Nederland voor de verschillende bevolkingsgroepen om vreedzaam samen te leven.
Lees verder
Eerste wat ik doe als ik ’s ochtends op kantoor kom: het nieuws. De tv gaat aan. Fatma of Khaled leggen het me uit. Slecht nieuws. Weer een aanval, nu in Khan Younis, weer doden. Het zijn er nu veertien in twee dagen, en er zijn nog een paar zwaargewonden die het niet gaan redden. Beelden van huilende en schreeuwende mensen op Al Jazeera, mensen die een jongen bloedende jongen dragen, al dood of nog levend. Waar gaat dit over, waarom deze aanvallen? Khaled zegt dat het provocaties zijn om Hamas uit de tent te lokken, als zij de wapenstilstaand doorbreken of niet tegen kunnen houden dat de woedende bevolking weer ergens een raket naar afschiet of een aanslag pleegt, dan heeft Israel weer een excuus voor een invasie in Gaza. Olmert heeft al gedreigd om Gaza ‘opnieuw te bezetten’ (alsof het nu niet bezet is) en daar een paar dagen aan de gang te gaan om de ‘militante groepen uit te schakelen’. Een enorm bloedbad aan te richten dus. Blijft de wereld nog steeds dadenloos toekijken? Waarschijnlijk wel.
Tweede wat ik doe, mail ophalen, weblog bijwerken, troep er af gooien, zo van blijf jij maar in Gaza, of ik hoop dat jij er bij de bombardementen ook aangaat. Er zit nog een klojo op die niet doorheeft dat niemand de reacties kan lezen behalve ik en de webmaster en er meteen maar tien stuurt. Gelukkig gaat deleten erg makkelijk in dit systeem. Ommetje langs de leuke en minder leuke websites. Haaretz. Gush Shalom.
Lees verder
Gesprek over de toekomst, met de staf, Mohammed, Fatma, Khaled. De plannen voor de komende jaren. Op den duur wil het NCCR een aantal activiteiten afstoten, zoals het ‘early detection and intervention program’, dat wil zeggen dat alle jonge kinderen, het liefst al als baby, getest worden of hun oortjes het doen, want hoe vroeger je weet of een kind hoorstoornissen heeft hoe meer je er aan kunt doen. Hoe dan ook moet je de ontwikkelingsfase waarin ze taal gaan vormen niet overslaan, ook als ze slecht kunnen horen. Als dat pas op school blijkt is het veel moeilijker om ze nog taal te leren. Maar zo’n breed onderzoeksprogramma is eigenlijk iets voor de overheid en niet iets voor een kleine NGO die van sponsors afhankelijk is. Het probleem is dat de overheid nog niet zo ver is om deze activiteiten met de ontwikkelde expertise er bij over te nemen.
Lees verder
There is no hunger in Gaza
By Gideon Levy, Haaretz
For the information of all the anxious: There is no hunger in the territories. No baby has died of malnutrition; no child is walking around with a swollen belly. There is no lack of flour, and from Rafah to Jenin rice is available. Let the tongue-cluckers relax: The talk about a “humanitarian disaster” is exaggerated. The international relief and aid organizations are trying in despair to cry “wolf,” to alert the Israelis and the world and enlist them in the cause to save the Palestinian people, knowing that only exaggerated talk might move anyone. They might be right, but their calls are coming too soon, and also much too late.
Lees verder
Fatma wil de foto’s zien van de Roots Club gisteren. Ze is er nog nooit geweest. Ze heeft vijf dochters en een zoon die er allemaal wel heen willen. Spijtig zegt ze: dat is te duur voor ons. Behalve al haar kinderen die eten moeten en naar school, de modebewuste meiden zien er altijd uit als door een ringetje te halen, heeft ze twee bejaarde ouders waarvan de vader invalide is, een man zonder werk en nog een hele sleep broers, schoonzussen en neefjes en nichtjes die weinig of niets verdienen. Net wil ik voorstellen om haar meiden een keer te tracteren op de Roots Club als ze zegt dat het ook maar beter is, want als ze een keer zijn geweest willen ze natuurlijk steeds weer, en dan is het maar beter als ze helemaal niet gaan. Ik begrijp dat ik ze er geen plezier mee doe om een keer aan iets te ruiken wat verder onbereikbaar voor ze is.
Als we onze Palestijnse vrienden vragen hoe het met ze is, per email of telefoon, dan horen we meestal het gaat wel, alhamdulillah. Echt weten hoe het in Gaza is, daar komen we pas achter als we er zijn. Eerste indruk: bij grenspost Erez. Is dat helemaal verlaten dan kan er niemand uit en dan gaat het slecht. Deze keer stonden er bussen te wachten aan de Israelische kant, en kwam er een stoet Palestijnen langs de dranghekken en de soldaten die vergunningen en identiteitsbewijzen controleerden. Voornamelijk vrouwen en kinderen, de enige man die ik zag was bejaard. Maar deze keer niet de zieken, de meesten bijna zichtbaar terminale patienten die toestemming krijgen om zich in Israel te laten bestralen of opereren. Veel jonge vrouwen. Als wij ons gatepasje hebben en ons de andere kant op bewegen zie ik het zusje van Maha staan wachten – ze heeft een dagvergunning om voor haar werk bij een humanitaire organisatie naar de Westoever te reizen. Dat vrouwen er makkelijker uitmogen dan mannen heeft nog een onverwacht emancipatorisch effect.
Lees verder
We zijn in Gaza!
Joes zit hiernaast de teams les te geven over herseninfarcten.
Om de paar minuten een doffe klap. Niemand geeft een krimp. Het Israelische leger bombardeert op leeg terrein. Gewoon om te pesten.
Vanavond op de flat schrijf ik een uitgebreider verhaal.
Dit alleen even om de achterban te laten weten dat alles in orde is.
We zijn in Jeruzalem. Morgen naar Gaza. Berichten volgen.
helaas, we hangen nog steeds op Schiphol. Defect in het vliegtuig. We worden omgeboekt en komen waarschijnlijk te laat om vandaag nog Erez over te kunnen voor de gevangenis die Gaza is sluit.
Maar dingetje op mijn laptop doet het. Althans op Schiphol.
Joes en ik doen groeten aan Helma, Alexandra, Eelco, Josette, Ruud, Annechien, Jan, Deny.
Wordt vervolgd