Wilders z’n beste vriendje in Israël, Avigdor Lieberman, heeft gezegd dat we op moeten houden met te doen alsof de Palestijnse staat in Jordanië ligt dan wel daar moet komen. Dat helpt niet om de vrede met Jordanië te houden en Lieberman is opeens voor vrede. Althans met Jordanië. Zie hier. Zegt iemand dat even tegen Geert?
Zijn we het al bijna vergeten? De verschrikkelijke aanval op Gaza, in de winter van 2008/2009, meer dan 1400 doden onder wie meer dan 300 kinderen. Waarom viel Israël Gaza aan, met bombardementen en grondtroepen met tanks, die een enorme verwoesting aanrichtten in Gaza, was dat vanwege de raketten? Die bleven komen. Was dat om Hamas ten val te brengen? Hamas zit er nog steeds.
Lees verder
Het is weer eens zover, bombardementje op Gaza, niet de moeite voor het Nederlandse nieuws, niet genoeg doden. Claar die veel contact heeft met Gaza’s jongeren ontving de berichten via twitter, hier. Ik neem haar bericht over:
Nachtelijke noodkreet van vrienden daar via twitter: weer een zwaar Israëlisch bombardement op het noorden van Gaza, bij Omar vlogen de ramen open door het luchtdrukverschil en hij kreeg er een keihard tegen zijn hoofd. Ik vermeld het hier maar even voor het geval het morgen niet in de krant staat. Want bombardementen op Gaza zijn natuurlijk allang geen nieuws meer. Dan kun je wel aan het publiceren blijven.
Lees verder
Een paar honderd mensen, net als de vorige keer op de Kristallnachtherdenking die door het Platform tegen Racisme en Uitsluiting was georganiseerd. Veel van de mensen die ik er al jaren tegenkom. Andrée van Es sprak, als wethouder van Amsterdam, Marjan Sax, haar speech hieronder, Nuri Karabulut van DIDF, de vereniging van arbeiders uit Turkije, en oud-verzetsstrijdster Mirjam Ohringer werd geinterviewd door Lonneke lemaire van het Platform. Er was kletzmermuziek, melancholieke joodse liederen, gespeeld door Michel Duivis en Hans Schnabel.
Lees verder
(Marjan Sax)
Gisteravond Kristallnachtherdenking bij het mooie kleine monument voor het joods verzet bij het Stadhuis. Ik kom er nog op terug, maar eerst de speech die Marjan Sax hield.
Ik ken Marjan al heel lang, vrouwenbeweging, praatgroepen, Bloemenhovekliniekbezetting, en het doet mij plezier haar samen met andere vrouwen van toen nu actief te zien in het werk voor vluchtelingen. Net als ik is ze er na de hoogtijdagen van de vrouwenbeweging niet bij gaan zitten. In die tijd hadden we het er eigenlijk nooit over wat het voor haar betekende om kind van joodse Duitse vluchtelingen te zijn, zoals ik het er niet over had wat het was om kind te zijn van een familie die tijdens de bezetting joodse kinderen in veiligheid bracht. Maar alsof het er nu tijd voor is, juist omdat we in tijden leven waarin we opnieuw waakzaam moeten zijn, komen die verhalen weer naar boven. Nu er opnieuw vluchtelingen worden geweigerd, en opnieuw mensen nodig zijn die het daar niet bij laten. Marjan Sax was een van de spreeksters gisteren. De rest komt nog: dit was haar verhaal:
Lees verder
(Joodse kinderen in de ‘creche’ bij de Hollandse Schouwburg – van daaruit werden kinderen weg gesmokkeld en ondergebracht)
Mijn oom Jan had het wel eens ironisch over zijn ‘verre broer’. Zo was mijn oom Jan vele jaren lang mijn verre oom. Ik heb herinneringen aan hem van toen ik een kind was, en toen zag ik hem vele jaren niet, toen ik vervreemd was van mijn inmiddels gescheiden ouders. Bij de crematie van mijn vader was hij er weer, mijn vader met wie ik me nog op tijd heb kunnen verzoenen, en daarna ging ik een paar keer met de vrouw van mijn vader bij hem op bezoek in Den Haag, waar hij teruggetrokken leefde. Een oude maar immer charmante en praatgrage man. Maar ook in al die jaren dat ik hem niet zag stonden zijn paar boeken in mijn kast: het Bruna pocketje van De Duitse Tijd, en een bundeltje gedichten: Plattegrond. Ook al was hij een verre oom, hij was een deel van mijn geschiedenis.
Lees verder
Elk jaar 3 november is er een herdenking bij het Kindermonument dat staat in de Gaaspstraat, op een hoek van de speeltuin die tussen 1941 en 1943 de joodse markt was, de enige plek waar de joden uit de Rivierenbuurt hun boodschappen mochten doen of hun waren aan de man brengen. De Rivierenbuurt heeft een geschiedenis van jodenvervolging en van verzet – ik was er ook vorig jaar bij, maar dit jaar was ik zeer vereerd dat ik mocht spreken.
Lees verder
(Hans Dijkstal)
Zaterdag was ik in Utrecht bij een bijeenkomst van bestuur, pleitbezorgers en belangstellenden die actief willen worden van Eén Land, Eén samenleving, een initiatief van Hans Dijkstal, helaas vorig jaar overleden, die vond dat de tijd rijp was voor een politiek breed gedragen initiatief om de eenheid tussen burgers, nieuwe en oude, en de onderlinge solidariteit te versterken. Ik schreef er eerder over: hier, hier en hier.