Met Fatma en Sirhan als tolk ga ik een paar huizen verder naar het kantoor van twee vrouwenorganisaties: het Center for Women’s Legal Research and Consulting, en het Women’s Affair Center. Ik spreek met twee vrouwen, Zeinab El Ghunaimi, een krachtige vrouw, een spraakwaterval, Sarhan heeft soms moeite om haar te onderbreken om te vertalen, en ik om er af en toe een vraag tussen te wurmen. Tot ik als Sarhan even de deur uit is merk dat ze best engels spreekt en dat ik haar prima begrijp. Jammer. De tweede vrouw, Amal Syam, zit er bescheiden bij, en ik heb pas als we bijna weer weg moeten door dat ook zij een verhaal wilde vertellen.
Lees verder →

Fatma is blij dat haar man weer werk heeft, want nadat het industrieterrein naast Erez door Israel is gesloopt was hij zijn baan kwijt. Dat industrieterrein was door Israel georganiseerd in de tijd dat het nog profijtelijker leek om de Palestijnen te gebruiken als goedkope arbeidskrachten dan ze alleen maar op te sluiten. Gaza was toen meer een kunstmatig stukje derde wereld, dan de gevangenis die het nu is. En het was handig: Israel reed de grondstoffen de grens over, bijvoorbeeld het textiel waar spijkerbroeken en bloesjes van gemaakt moesten worden, in Gaza werden die ver beneden het minimumloon in elkaar gezet, etiketje er in made in Israel, en dan de grens weer over terug naar Israel. Zo hoefden de Israelische bedrijven zich niet druk te maken over zaken als verzekeringen en werkloosheidsuitkeringen, en ze verdienden er aardig aan. Maar toen, al lang voordat Hamas aan de macht kwam, Israel besloot om het industrieterrein te verwoesten in het kader van de algehele tactiek om Gaza af te grendelen van de buitenwereld, was de man van Fatma zijn baan kwijt. Plus de naaimachines waar hij een lening voor had afgesloten. En niemand die het vergoedde uiteraard.
Lees verder →

Uitnodiging: