Het heldhaftige Israëlische leger heeft het vaderland weer verdedigd: ze namen een draagbaar toilet in beslag dat er was neergezet om een gehandicapte man rustig te kunnen laten plassen, in plaats van dat hij om te plassen en poepen naar een rivierbedding moest strompelen. Kijk in Haaretz, hier
Lees verder
(Martha Nussbaum)
Het heeft altijd iets feestelijks om iemand die je uit de boeken kent, nu eens in het echt mee te maken. Filosofe Martha Nussbaum hield een reeks lezingen in Nederland, en in De Nieuwe Liefde had ze het over haar laatste boek, over de nieuwe intolerantie tegen religie.
Lees verder
Nieuwe oogst: aardbeien van eigen balkon.
Het was de langste dag, al leek het verder wel november in Den Haag.
Brechtje deed het weer. Frisse kost. Samen de langste dag en de kortste nacht vieren met wat iedereen aan drank en happen had meegenomen.
We konden niet ophouden over voedsel, over aardperen en Monsanto en wat er toch tegen gemodificeerde maïs is. De kunstenaars die het nu ook wel eens over kunst wilden hebben, kwamen er nauwelijks meer tussen. Volgend jaar alleen maar kunst. Voedsel is om op te eten. Dat deden we trouwens ook. Viskoekjes zonder vis opeten en viskoekjes met vis.
Lees verder
(links Kees Slager, rechts Eric Smaling)
Goede gelegenheid om weer eens naar Den Haag te gaan, en mijn oude maten weer eens te zien: Eric Smaling, mijn voormalige fractiegenoot in de Eerste Kamer heeft samen met Floris Meslier en Jules Iding een boek geschreven onder de titel De laatste boer. De onstuitbare run op schaarse vierkante meters.
Lees verder
Op verzoek: het recept voor mijn overheerlijke bananen-citroen-kokos-amandeltaart. Het is helemaal zonder meel, boter, of geraffineerde suiker, wel met een paar bio-eitjes. Het is dus ook een glutenvrije taart, en geheel volgens de aanbevelingen van de orthomoleculaire voedingsrichtlijnen. Ik heb het recept uit Weten van (h)eerlijk eten, van Rineke Dijkstra.
Lees verder
Prachtige indringende film – ik raak de beelden nog niet kwijt.
Lees verder
Op de Dam aangekomen zocht ik naar de manifestatie van Een Land Een samenleving afdeling Amsterdam, waarbij er mensen van de 178 nationaliteiten die Amsterdam herbergt aanwezig zouden zijn. Nadat ik een tijdje had staan kijken bij een groep mensen, bleek het te gaan over een modeshow. Ik had de tegenwoordigheid van geest om dan maar naar het plein naast de Beurs te lopen, waar ook veel demo’s plaatsvinden, en ja hoor.
Lees verder
Een van de mannen zei op de laatste avond, toen we ons allemaal even mochten presenteren: ‘wat zijn wij toch rare mensen. Vijf dagen bij elkaar gaan zitten om niet te eten, iedereen huilen en elkaar aanraken, dat is toch niet normaal? Waarom doen we dat?’
Lees verder
Er waren wat vragen. Voor wie het leuk vindt.
Naar dat citaat van Adrienne Rich dat ik voorlas. Hier is het: