Ik zit wel eens aan het strand in Tel Aviv en voel me dan altijd een beetje vreemd. Omdat er niets aan de hand lijkt, terwijl je weet dat het niet waar is. Er is een uitbundig en luidruchtig uitgaansleven in Tel Aviv – als je zoals ik wat anders kijkt dan de gemiddelde toerist klinkt het bijna een beetje hysterisch, al dat gejoel, alsof iedereen daar enthousiast loopt te hyperventileren. En als je dan mensen beter leert kennen, dan hoor je de een na de ander praten over hun zorgen, hun angsten. Vaak in vertrouwen, misschien juist omdat je een buitenstaander bent. Je hoort over de angst voor hun persoonlijke toekomst en die van hun land.
Lees verder →

Ik vind anjers echt de lelijkste bloemen die er zijn, maar misschien komt dat door een Prins Bernard allergie. In Gaza worden ze gekweekt, voor de export, met steun van de Nederlandse regering. Maar sinds de blokkade kwamen die anjers de grens niet meer over.
Lees verder →

Een nieuw hoofdstuk in het lange verhaal van de etnische zuivering van de Palestijnen is begonnen. Het is een bureaucratische maatregel, die geen zichtbare plaatjes voor de media zal opleveren, het is een van de vele maatregelen in de salamipolitiek van Israël. Plakje voor plakje, dat valt het niet zo op, en dan haalt het protest de buitenwereld niet – of nauwelijks. Het is de zionistische stelregel die al was bedacht voor de staat Israël werd uitgeroepen: zoveel mogelijk land, met zo min mogelijk Palestijnen.
Lees verder →

(Hassan Jabareen)

Ik heb het op dit weblog al vaker gehad over de Palestijnen binnen Israël, daar vaak “Israëlische Arabieren” genoemd. Een op de vijf mensen met Israëlisch staatsburgerschap is een afstammeling van de oorspronkelijke Palestijns-Arabische bevolking, ‘zij die bleven’ toen het merendeel van de Palestijnen in de oorlog van 1947-1949 in de etnische zuivering werden verdreven.
Lees verder →