Met het macho broembroembroem van motoren op de achtergrond vierde het Enova, emancipatieadviesbureau uit Assen, haar 25jarig jubileum op het terrein van de TT. Ik was gevraagd om er wat te komen zeggen, en deed dat graag, want lang lang geleden heb ik nog een reeks lezingen gegeven voor wat toen het emancipatiebureau heette.
Lees verder
Druk. Vergat helemaal dat we een verjaardagje te vieren hebben. Vijftig jaar geleden, op 14 juni 1956, werd de ‘wettelijke handelingsonbekwaamheid’ van gehuwde vrouwen in Nederland afgeschaft. Voor die tijd konden zij geen auto of huis kopen, bankrekeningen openen of andere wettelijke handelingen verrichten zonder schriftelijke toestemming van hun man.
Lees verder
Een tijdje geleden beweerde minister de Geus nog dat het met de emancipatie van autochtone vrouwen wel snor zat. Dat trok hij weer in toen uit de rapporten bleek dat het nog steeds behoorlijk tegenviel. Uit zijn beleid is niet op te maken dat hij daar de consequenties uittrok. Integendeel. Maar hij kwam wel met het ei van Columbus. We moesten maar op een vrouw gaan stemmen. Baanbrekend nieuw inzicht! Had nog niemand aan gedacht! En zo goedkoop ook!
Lees verder
Gisteren was het nog steeds een beetje Internationale Vrouwendag.
Tenminste voor de Koerdische vrouwen die een feest organiseerden in Den Haag. Ik was gevraagd om te komen spreken. Ik had al eens eerder gesproken voor de International Free Women´s Foundation, en toen bleken het hoogopgeleide vrouwen te zijn. Dus nu had ik een echte lezing voorbereid. En nu bleek het een fantastisch buurtfeest te zijn, een massa vrouwen die al hun kinderen hadden meegenomen die gezellig door de zaal heen renden, allerlei vrouwen door elkaar, oudere, met en zonder hoofddoek, jongere, met een zonder, eerste, tweede, derde generatie migranten, vluchtelingen, Koerdische activisten en intellectuelen. Ook een paar vrouwen van de Iraanse demonstratie zag ik weer terug.
Lees verder
Internationale Vrouwendag gisteren. Ik heb het daar niet zo mee. Zoals de Russische mannen dat opvatten: neem een bloemetje mee voor moeder de vrouw. Daar schiet je niet veel mee op. Maar vooruit, het is altijd een gelegenheid om de aandacht op onrecht te vestigen. Ik was uitgenodigd om voor de demonstratie voor Iraanse vrouwen te komen spreken, en ging graag, en liet er een interessante bijeenkomst in de Balie voor schieten.
Lees verder
(Annelies Moors)
Het is alweer een hele tijd geleden, op 27 januari, dat ik naar Maastricht ging voor de conferentie Women in Islam, aan de University College. Annelies Moors, professor aan de Universiteit van Amsterdam en ik hielden elk een lezing. Die van mij herhaal ik niet – het meeste ervan staat hier al op het weblog, maar die van Annelies, over kleding, met name de hoofddoek in een historisch perspectief vond ik erg interessant.
Lees verder
(Margo en Maha)
Twee vrouwen. Maha Abu Dayyeh-Shamas, van het Women’s Centre for Legal Aid and Counselling kende ik al, al jaren geleden was ze een van de eerste feministes. Ze is een christelijke Paslestijn. Ik bezocht haar een jaar of acht terug op haar kantoor in Jeruzalem, waar ze vooral bezig was met de juridische rechten van vrouwen, gevallen van eerwraak, een jonge vrouw, zwanger en ongetrouwd, die moest onderduiken.
Lees verder
We hebben het tot nu toe over klasse gehad. Iedereen komt uit een sociaal milieu, zit nu in een sociaal milieu (of meerdere) en is onderweg van hier naar daar misschien nog meer sociale milieus tegen gekomen. Neem mij. Ik was een directeursdochter. Ik trouwde (moetje) met een half geschoolde arbeider, buitenlander ook nog. Van de ene op de andere dag leek ik iemand anders te zijn, zeker toen we in het buitenland gingen wonen. Dat was een volstrekte cultuurschok, want al die tijd had ik niet geweten hoeveel bescherming het me bood dat ik de dochter van de directeur was, naar een particuliere school ging, vooral met kinderen in aanraking kwam uit de ‘betere’ milieu’s. Opeens hielp dat me allemaal niets meer, in het buitenland hielp mijn ‘nette’ spraak me ook niet – ik ontdekte dat dezelfde persoon die ik was opeens heel anders werd bekeken en behandeld. Erg pijnlijk, en erg nuttig om zo uit je klasse te vallen, je leert er wel van hoe de wereld in elkaar zit.
Lees verder
Formeel gezien zijn er in een democratie geen belemmeringen voor kinderen om te worden wat ze worden willen. Zoals ik zei: klasseverschillen zijn niet ‘waterdicht’, mensen kunnen ‘ stijgen’ en ‘dalen’ op de maatschappelijke ladder. Tegelijk is het sprookje van ‘van krantenjongen tot miljonair’ een sprookje omdat het zo weinig voorkomt. Iedereen mag naar de universiteit, als hij maar de goede cijfers heeft gehaald, alleen, zo werkt het voor een groot deel van de mensen niet. Waarom niet?
Lees verder
In elke lesgroep waar ik begon over verschil, en dus ook over klasse, was er wel iemand die me verbaasd aankeek: klasse? Hoezo? Voor haar maakte het niets uit. Voor haar waren alle mensen gelijk. “Middenklasse” dacht ik dan meteen, want mensen van onderop zul je zelden horen zeggen dat klasse er niets toe doet, die weten wel beter.
Lees verder