Het was, ik meen in 2002. Mijn toenmalige uitgever, bij wie ik ook niet lang meer zou blijven, was betrokken bij een programma dat in De Balie zou plaatsvinden onder de titel: Heeft de islam een Voltaire nodig?, en hij had mij bij mijn afwezigheid maar vast opgegeven als spreekster, ‘want dat zul jij wel leuk vinden’. Dat vond ik niet leuk. Behalve dat ik echt geen tijd had om Voltaire te gaan lezen vond ik de stelling bespottelijk. Wie was ik als niet-moslim om te gaan bepalen wat de islam nodig had, waarom nodigden ze hen daar niet zelf voor uit? En waarom Voltaire, als de islam een rijke traditie heeft met grote denkers en er ook in deze tijden verlichte en geleerde moslims te vinden zijn, die van binnen uit werken aan een bij de tijdse islam? Ik zei dus nee. En ging ook niet. En was er daarom niet bij toen Hirsi Ali haar debuut maakte met haar specifieke verlichtingsideologie, ‘ Gun ons een Voltaire’, waarna ze niet meer uit de media weg te slaan was met het thema Verlichting mooi versus islam lelijk. En we daar nog jaren lang last van zouden hebben.
Lees verder →
