Foto, opgestuurd door Mohd: zo mooi zou Gaza kunnen zijn, zo mooi is Gaza bij de zee, als de zon ondergaat. Je ziet het vissershaventje, waar onze flat op uit kijkt.
Lees verder →

De straten.
Ik denk even dat het vrijdag is, maar het is zaterdag en alle winkels zouden open moeten zijn. Maar de meeste zijn gesloten.
Ik zie veel mannen op straat zitten. Geen werk.
Ik zie dat de meesten, tegen de gewoontes in, niet roken. Geen geld.
Ik zie nog steeds overal vlaggen. De groene, van Hamas. Maar evenveel gele, van Fatah. Niet alleen oude, gerafelde, verwaaide, maar nieuwe.
Ik zie een ploeg mannen met petjes op en T-shirts met de Canadese vlag straten vegen en boompjes planten in de berm. Een income-generating program, geef ze liever werk dan liefdadigheid, ook al doen nu tien mannen het werk dat ook wel door drie gedaan kan worden.
Lees verder →

De vrijdagslunch bij Sanaa en haar man Younis. En hun drie zoons. Sanaa heeft haar broer gevraagd wat ze voor me koken zou. Maftoul, de traditionele couscous maaltijd, met kip. Younis is naar de markt geweest om de kippen zelf uit te zoeken, want die wil vers, geen diepvries, Sanaa heeft een vrouw betaald om de couscous te maken, want dat is een heel werk en daar heeft zij als moderne werkende vrouw geen tijd voor. Maar zij heeft de kippen gebraden. En er is ingemaakte aubergine, zoals ik die ook ken van Khaleds moeder. Ik zeg het, en broer en zus kijken weemoedig. Ze hielden van hun moeder, die een paar jaar geleden overleed.
Lees verder →

Onderweg van Tel Aviv naar Erez word ik gebeld: of ik cola mee wil nemen. Er is in heel Gaza geen coca cola meer. Bij Erez bezorgen ze me nog even een stuip: na een blik op de computer en een telefoontje beweert de juffrouw achter het loket dat ik geen permissie heb om Gaza in te gaan. En dat nadat Joes dagen bezig is geweest met faxen, mailen en bellen en ik het zwart op wit heb: ik mag er in. Ik ontplof zowat. De aardige taxichauffeur naast me zegt dat ik me niet op moet winden. Een joodse Israeli: een uitzondering – dat hij me naar Erez wil brengen, dat hij met Arabische Israeli’s samenwerkt, dat hij Arabisch spreekt, maar zijn grootmoeder en zijn vrouw komen uit Irak, vandaar. De juffrouw gaat nog eens bellen. Nu mag ik er opeens wel in. Zou je niet even sorry zeggen, zegt de chauffeur tegen de juffrouw. Dat is een beetje veel gevraagd. Sorry is the hardest word, en al helemaal in Israel.

In Gaza word ik warm verwelkomd. Ik ben weer terug.
Lees verder →

Ik heb het al vaak gezegd: dit is geen open forum. Het is mijn persoonlijke weblog, en ik neem mijn verantwoordelijkheid er voor heel serieus.
Lees verder →