Demonstrant neergeschoten in Nabi Saleh

Sorry voor de rottige foto. Maar dit is realiteit. In Nabi Saleh, waar permanent wordt gedemonstreerd tegen de bezetting, en de landroof, aarzelt het leger niet om geweld te gebruiken tegen de demonstranten. Mustafa Tamimi, 28 jaar, werd recht in het gezicht geschoten met een traangas-kogel, nadat hij met stenen had gegooid naar een gepantserd legervoertuig. Op de foto’s is te zien hoe er vanaf een paar meter op hem werd geschoten. Het is niet de eerste keer dat demonstranten worden gedood of gewond, doordat de soldaten de ‘rubber’ kogels of traangascanisters opzettelijk van dichtbij afschieten. Zie de foto hieronder.
Lees verder

Leven in Gaza


(foto Sami Kishwani)

Wat voor beelden hebben mensen van Gaza? Die van gemaskerde raketten afschietende terroristen? Ellende, honger, huilende kinderen? In puin geschoten hopen beton? Wat mensen die met ons meegaan naar Gaza altijd raakt is de tegenstelling: je verwacht ellende, er is ellende, en toch zijn de mensen in Gaza levenskunstenaars die er van maken wat ze kunnen. We hebben er altijd enorm plezier. Zo is de foto hierboven van een vindingrijke visser, vissen is bijna niet meer mogelijk door de blokkade, de meeste vis wordt geïmporteerd uit Egypte. Maar deze visser zet zijn bootje in om vlak voor de kust op en neer te varen, zo snel als hij kan, en voor een paar shekels ouders en hun kinderen mee te nemen voor een plezierritje. We hebben ze op en neer zien sjezen, met joelende kinderen aan boord. Alles om de kinderen bezig te houden, ze een zo normaal mogelijk leven te geven.

Meer foto’s van het alledaagse Gaza, Palestijnse Amerikaan Sami Kishawi kwam voor het eerst sinds 2004 terug in Gaza, en verwachte treurigheid en puinhopen. Dit is wat hij zag. Hier. En dit is wat hij erover schreef: hier.

Ondertussen in ‘democratie’ Israël (13)

Meneer Duvdevani, voorzitter van de WZO, de World Zionist Organisation, was vorige maand op bezoek in de UK om zijn zorgen te delen. Er moeten meer westerse joden naar Israël komen, lezen we in de Jewish Chronicle. In 2003 kwamen er maar 300 Britse joden naar Israël, en hoewel dat aantal nu is gestegen tot 800 per jaar is het nog lang niet genoeg. Dus wordt er een actie gelanceerd, genaamd Habayta, Coming Home. Want dat is het zionistische idee tenslotte, alle joden horen ’thuis’ in Israël.
Lees verder

Ondertussen in ‘democratie’ Israël (12)

Een van de grootste problemen voor Israël is of er wel voldoende joden in Israël willen wonen, want de zionistische zaak valt of staat – in hun eigen ogen – met een solide joodse meerderheid in het land. En wie een echte jood is, dat bepaalt de orthodoxie. In Israël geldt voor belangrijke zaken, persoonlijke zaken met verreikende gevolgen, geen scheiding tussen staat en ‘kerk’. Zo mogen in Israël alleen joden met joden trouwen, want een burgerlijk huwelijk kent Israël niet, en moslims met moslims, bij hun eigen religieuze instellingen. Gemengde huwelijken kunnen in Israël niet gesloten worden. Mensen die niet religieus zijn en geen poppenkast willen moeten ook uitwijken naar het buitenland om daar te trouwen. Cyprus is erg populair.
Lees verder