Het zionisme afleren

WE MOETEN HET ZIONISME AFLEREN! Op 29 januari 24 was er een bijzondere bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger, een avond in de serie Justice for Palestine. Onder de titel Het zionisme afleren zat daar een panel van vijf kritische, en dus anti-zionistische joden. Jaap Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods geluid, Erella Grassiani, van Gate 48 – kritische Israeli’s in Nederland- , Jelle Zijlstra van Humanity in Action, Markha Valenta, assistent professor politieke wetenschappen en Joana Cavaco, van de nog jonge groep van kritische joden Erev Rav. Onder leiding van Chris de Ploeg gingen ze met elkaar in gesprek, en met een bomvolle zaal. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt, en ik was diep geraakt. Er komt nog een uitgebreider verslag, er is gefilmd. Maar voor nu geef ik jullie (met toestemming van Jaap) een ingekorte versie van de toespraak die hij hield – in naam van alle vijf de joodse deelnemers. 

Geachte aanwezigen,

Lees verder

Herdenken moet gevaarlijk zijn

Ru Parélezing, 10 december 2021

Voordat ik de uitnodiging voor deze lezing aannam, wist ik alleen dat Ru Paré een vrouw was die in het verzet had gezeten. Bij de voorbereiding van dit verhaal zocht ik haar naam op, op Wikipedia, die een verrassing voor me in petto had. Ru Paré was de kunstenaarsnaam van Henrica Maria Paré, die leefde van 1896 tot 1972, in Den Haag. Toen tijdens de Duitse bezetting ook in Nederland de deportaties van joden begonnen, besloot Paré die het lidmaatschap van de Nederlandse Kultuurkamer weigerde op te houden met haar werk als schilder. Ze kwam in contact met  de verzetsvrouw Trui van Lier, van de crèche Kindjeshaven. Van Lier werkte nauw samen met het Utrechts Kindercomité, Paré vormde met haar vriendin Do het ‘Haagse filiaal’. Paré opereerde onder de schuilnaam tante Zus. Ze bracht 52 kinderen in veiligheid.

Lees verder

De beeldtaal van de Volkskrant

De kranten doen erg hun best om een ‘gebalanceerd’ beeld te geven van de opening van het Holocaustmuseum in Amsterdam, gisteren. Dus schrijven ze over hoe belangrijk dat museum is, en ook over de meer dan duizend mensen die protesteerden. Niet tegen het museum zelf, ik heb niemand gehoord die vindt dat het niet belangrijk is dat de Holocaust niet wordt vergeten. Alleen is het de vraag wat je bedoelt als je zegt: ‘nooit meer’. Dit mag de joden nooit meer gebeuren, of dit mag niemand ooit nog gebeuren.

Lees verder

Small dick energy – vervolgd

Ik was behoorlijk chagrijnig na de reacties op facebook, op mijn artikeltje getiteld ‘small dick energy’. Daarin had ik het over de manier waarop Greta Thunberg, onze geliefde jonge klimaatactiviste die rotzak van een vrouwenhatende Andrew Tate onderuithaalde – met de suggestie dan hij wel een klein pikkie zou hebben na zijn gepoch over zijn drie en dertig auto’s. Ik was er door een column van Maxim Februari op opmerkzaam gemaakt dat dit een manier van body shamen was, en ik vond dat hij gelijk had. Niet meer doen, dus, was mijn suggestie. Met dank aan Maxim, want ik ga er van uit dat mensen die met een kritische opmerking er voor zorgen dat ik wat bij leer bedankt mogen worden. Want ik leer graag bij. En ik ga er van uit dat het goed is als we elkaar liefdevol maar kritisch kunnen corrigeren.
Lees verder

Een vrouw voor in het donker

Er zijn boeken die ik niet alleen graag lees, maar die ik moet lezen, omdat het een verhaal vertelt dat ik hoor te kennen. Dat wij allemaal horen te kennen, omdat we in dit land wonen, dat aan de ene kant mensen soms meer kansen van leven geeft dan het land waar ze vandaan komen, aan de andere kant een hardvochtig systeem hanteert om te beslissen wie die kansen ‘waard’ zijn. Het boek waarover ik het heb raad ik echt iedereen aan: ‘De waarheid zal me bevrijden’, van Alejandra Ortiz.
Lees verder

Over ouder worden en oud zijn: ageism

(dit stuk verscheen in Sociale Vraagstukken, maar aangezien het overnemen van stukken van sites die niet van facebook zijn weinig aandacht trekken, doe ik het maar weer zo)
Anja Meulenbelt heeft een klacht over hoe er in onze samenleving met ouderen wordt omgesprongen. Er is volgens haar sprake van discriminatie: ageism. Ouderen moeten meer gewaardeerd worden.

Ik ben oud. Als ik dat hardop zeg, in gezelschap, beginnen de meeste mensen meteen te protesteren. Je ziet er nog prima uit, zegt iemand. Je bent toch nog erg actief, zegt een ander. De clichés buitelen over elkaar heen, je bent zo oud als je je voelt, is er een. Leeftijd is maar een getal, is een andere.
Lees verder

Lotje Linker Sok was zoek

O SCHRIK! Het werd tijd, om met Lotje Linker Sok en Max naar de dokter te gaan, om zoals dat eufemistisch heet, ze te laten ‘helpen’. Want ze zijn inmiddels vijf en een halve maand, bijna oud genoeg om zich voort te planten, en in tijden van nood maakt het katten niet uit dat ze broer en zus zijn. Dus afspraak. Ik had nog extra een poezenrugzak gekocht, zodat ik ze niet samen in die ene tas hoefde te proppen, en met die rugzak hadden ze nog leuk gespeeld de vorige dag. Drin, druit, drin, druit. Maar nu ze er in moesten hadden ze opeens helemaal geen zin. Alsof ze het aan voelden komen.
Lees verder

‘Alles is gewoon kut’. Interview Vrij Nederland

Feministe en schrijfster Anja Meulenbelt (77): “Alles is gewoon kut”

door Fréderike Geerdink, Vrij Nederland 19 sept 22

Bijna zestig jaar geleden, toen Anja Meulenbelt feminist werd, dacht ze nooit na over ouderdom. “We hadden er een superieure minachting voor”, zegt ze. “Net als voor geld: dat zien we later wel weer.” Nu het zover is, ziet ze dat het bereiken van een respectabele leeftijd ook een maatschappelijke positie is, net zoals vrouw-zijn, en dat er discriminatie in het spel is. Met het rijpen van dat inzicht is ook haar blik op de Anja van toen scherper geworden dan ooit. “In mijn 53ste boek zou ik eens terug moeten kijken op wat ik nou eigenlijk zocht in de beweging.”
Lees verder

Waarom passen op de kinderen van anderen wel werk is, en op je eigen kinderen niet?

Interview NRC, door Annemarie Sterk, 1 oktober 2022

Feminist Anja Meulenbelt zet zich al decennia in voor de emancipatie van vrouwen: weg van het aanrecht, de wereld in. Maar bijna net zo lang zag ze iets over het hoofd. Want wie betaald werk tot het summum van emancipatie maakt, onderwaardeert zorg en huishouden, en onderschat klassenverschillen. 

Het gesprek met Anja Meulenbelt stopt al na een paar minuten. “Ik vind het toch gek hoor. Waar is ze nou?” Meulenbelt, boegbeeld uit de tweede feministische golf, is een poes kwijt. Binnen rent Max, pikzwarte kater, miauwend rond. Maar waar is zijn tweelingzus, Lotje Linker Sok? 
Lees verder