Het NRC deed zaterdag (23 maart) een tweetje. Daarmee bedoel ik de hardnekkige neiging van de meeste media om te denken dat ze oké zijn als ze alles maar van twee kanten bekijken. Komt er een opiniestuk binnen dat het opneemt voor Israël, dan daarna ook een opiniestuk met kritiek op Israël. Dus. Iemand beweert dat het regent en iemand beweert dat het niet regent. Dan plaats je die twee stukken naast elkaar en dan hoef je niet uit het raam te kijken of het regent. Of anders gezegd: het is een luie of bange manier om de wezenlijke vraag niet te hoeven beantwoorden: wat gebeurt er echt, wat is de aanleiding de context van de gebeurtenissen nu? Het is een manier om te vermijden dat je verweten kan worden dat je partijdig bent, en kant kiest.

Ik heb het daar in mijn boek dat volgende week eindelijk verschijnt – het heet Nooit meer is nu – uitgebreid over. Mijn stelling is dat je oog in oog met evident onrecht wel kant moet kiezen, en dat dat je absoluut niet hoeft te weerhouden van de plicht, ook in de media, om feiten te toetsen. Je kunt partijdig zijn én objectief of zo objectief mogelijk.

Bij het lezen van de dagbladen vanochtend, 26 APRIL 2024, lees ik dit in de Volkskrant, in een rubriek waarin iemand zich namens de redactie mag uiten:

‘Israël heeft het recht om zich te verdedigen tegen Hamas, een misdadige beweging die Israëlische gijzelaars vasthoudt en Palestijnse burgers meesleept in een kansloze oorlog. Mensenlevens tellen niet, omdat Hamasleiders de illusie hebben dat de oorlog een Palestijnse staat dichterbij brengt’.

Oké, Peter Giesen die namens de redactie schrijft laat weten dat hij vindt dat Nederland de steun aan UNRWA moet hervatten, waar ik het mee eens ben, en nog een: Israël heeft een uitzichtloze strategie omdat ze de oorlog van Hamas nooit kunnen winnen. De Palestijnse kwestie kan niet met geweld worden opgelost, zegt Giesen. En de VS zouden bereid moeten zijn om door te bijten, en niet maar door moeten gaan met het overmaken van miljarden aan militaire hulp, en zolang zullen ze vasthouden aan een uitzichtloze ramkoers. Ook mee eens.

Ik was zo kwaad dat het me verstandig leek nog even te wachten met reageren. Maar mijn woede zakt niet en zal voorlopig ook niet zakken. De aanleiding: het bijna voltallig aantal partijen in de Tweede Kamer dat een missive ondertekent onder de kop: Verklaring tegen Jodenhaat.

Lees verder →

FRANCESCA ALBANESE, ik had het al eerder over haar, nadat ik het voorrecht had om haar live mee te maken. Een indrukwekkende vrouw, die de kunst verstaat geheel binnen de lijnen van haar opdracht voor de VN te blijven, ze is speciale rapporteur voor de mensenrechten binnen de Palestijnse gebieden, en tegelijk radicaal stelling te nemen. Prachtmens. In dit interview herhaalt ze nog eens heel precies waarin Israel het internationaal recht overtreedt. En niet pas na 7 oktober.Is Israël schuldig aan genocide? Deze VN-rapporteur denkt van wel

12 MAART 2024, Kanttekening

Maakt Israël zich in Gaza schuldig aan genocide? Francesca P. Albanese, de speciale rapporteur van de Verenigde Naties over de bezette Palestijnse gebieden, gelooft van wel: ‘Er zijn veel bewijzen dat Israël de intentie heeft het Palestijnse volk en hun levensgebied te verwoesten.’

Hier de aanbevelingen:

‘Tegenover de verstikkende propaganda over Palestina geeft dit boek ademruimte. Urgent, leerzaam en activerend’

Willem Schinkel, socioloog en filosoof, en hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Rotterdam

WE MOETEN HET ZIONISME AFLEREN! Op 29 januari 24 was er een bijzondere bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger, een avond in de serie Justice for Palestine. Onder de titel Het zionisme afleren zat daar een panel van vijf kritische, en dus anti-zionistische joden. Jaap Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods geluid, Erella Grassiani, van Gate 48 – kritische Israeli’s in Nederland- , Jelle Zijlstra van Humanity in Action, Markha Valenta, assistent professor politieke wetenschappen en Joana Cavaco, van de nog jonge groep van kritische joden Erev Rav. Onder leiding van Chris de Ploeg gingen ze met elkaar in gesprek, en met een bomvolle zaal. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt, en ik was diep geraakt. Er komt nog een uitgebreider verslag, er is gefilmd. Maar voor nu geef ik jullie (met toestemming van Jaap) een ingekorte versie van de toespraak die hij hield – in naam van alle vijf de joodse deelnemers. 

Geachte aanwezigen,

Ru Parélezing, 10 december 2021

Voordat ik de uitnodiging voor deze lezing aannam, wist ik alleen dat Ru Paré een vrouw was die in het verzet had gezeten. Bij de voorbereiding van dit verhaal zocht ik haar naam op, op Wikipedia, die een verrassing voor me in petto had. Ru Paré was de kunstenaarsnaam van Henrica Maria Paré, die leefde van 1896 tot 1972, in Den Haag. Toen tijdens de Duitse bezetting ook in Nederland de deportaties van joden begonnen, besloot Paré die het lidmaatschap van de Nederlandse Kultuurkamer weigerde op te houden met haar werk als schilder. Ze kwam in contact met  de verzetsvrouw Trui van Lier, van de crèche Kindjeshaven. Van Lier werkte nauw samen met het Utrechts Kindercomité, Paré vormde met haar vriendin Do het ‘Haagse filiaal’. Paré opereerde onder de schuilnaam tante Zus. Ze bracht 52 kinderen in veiligheid.

De kranten doen erg hun best om een ‘gebalanceerd’ beeld te geven van de opening van het Holocaustmuseum in Amsterdam, gisteren. Dus schrijven ze over hoe belangrijk dat museum is, en ook over de meer dan duizend mensen die protesteerden. Niet tegen het museum zelf, ik heb niemand gehoord die vindt dat het niet belangrijk is dat de Holocaust niet wordt vergeten. Alleen is het de vraag wat je bedoelt als je zegt: ‘nooit meer’. Dit mag de joden nooit meer gebeuren, of dit mag niemand ooit nog gebeuren.

Ik was behoorlijk chagrijnig na de reacties op facebook, op mijn artikeltje getiteld ‘small dick energy’. Daarin had ik het over de manier waarop Greta Thunberg, onze geliefde jonge klimaatactiviste die rotzak van een vrouwenhatende Andrew Tate onderuithaalde – met de suggestie dan hij wel een klein pikkie zou hebben na zijn gepoch over zijn drie en dertig auto’s. Ik was er door een column van Maxim Februari op opmerkzaam gemaakt dat dit een manier van body shamen was, en ik vond dat hij gelijk had. Niet meer doen, dus, was mijn suggestie. Met dank aan Maxim, want ik ga er van uit dat mensen die met een kritische opmerking er voor zorgen dat ik wat bij leer bedankt mogen worden. Want ik leer graag bij. En ik ga er van uit dat het goed is als we elkaar liefdevol maar kritisch kunnen corrigeren.
Lees verder →