Je kon het wel voorspellen, in het rechtse opiniehoekje van Ome Henk in de Volkskrant moest dringend een stuk komen om nog eens te waarschuwen tegen de verschrikkelijke gevolgen van de islamisering in het algemeen, en de rol van de Moslim Broederschap in het bijzonder, naar aanleiding van de opstand in Egypte. Zie hier.
Lees verder
20 februari begint De Nieuwe Liefde in Amsterdam met de programmaserie ‘Over de islam gesproken’, waarin zij pleit voor een ander gesprek over de islam. Hoofdgast van deze middag is Daisy Khan (foto), mede-initiatiefneemster van Park51, een islamitisch buurtcentrum dat de band tussen inwoners met verschillende religieuze achtergronden en religies in New York wil versterken. Khan is een Amerikaanse moslima die als geen ander weet wat het betekent om bruggen te bouwen tussen de islam en het westen. Khan is directeur van the American Society for Muslim Advancement in New York, waarmee zij zich inzet voor de positie van moslims in Amerika. Ze riep twee internationale netwerken in het leven die zich hard maken voor de rechten van vrouwen en jongeren.
Lees verder
GroenLinks houdt vast aan de onzalige missie naar Kunduz, ook nu uit een uitstekende reportage van de Volkskrant blijkt dat de politieagenten in Kunduz vooral getraind willen worden in beter vechten. (Ik mopper vaak genoeg op de Volkskrant, dus nu eens hulde.) Ze laten geen enkele ruimte voor de illusie dat ze vooral ingezet zullen worden voor vreedzaam werk: “het is hier oorlog.” “Ik moet leren vechten om de Taliban te verslaan. Anders gaan we allemaal dood.”
Lees verder
(Poster in Praag)
De Eerste Kamerleden Eric Smaling (SP), Kim Putters (PvdA), Hans Franken (CDA), Britta Böhler (GroenLinks), Pauline Meurs (PvdA), Anja Meulenbelt (SP) en Fred de Graaf (VVD) hebben vragen gesteld over de schending van de homorechten in Litouwen aan minister Uri Rosenthal van Buitenlandse Zaken.
Lees verder
(Minister Rosenthal schudt de hand van president Abbas, 8 februari 2011)
Verwacht wordt dat het kabinet van Abbas vandaag zal aftreden.
Zie Reuters, hier, zie Maan, hier, en zie bij Maarten Jan Hijmans, hier.
Minister Fayyad wordt geacht een nieuw kabinet samen te stellen.
Lees verder
Israël heeft een probleem. Ze willen een joodse staat blijven. Daartoe willen ze in Israël een flinke joodse meerderheid behouden. Nu is het probleem dat er in Israël ook een niet-joodse minderheid woont, de oorspronkelijke Palestijnen en hun nazaten, en die krijgen nog steeds kinderen. En meer dan de gemiddelde joodse Israëli. Behalve dat zijn er met de geïmporteerde joodse Russen veel niet-joden meegekomen. En er is bij de joden in het Westen niet zoveel animo meer om naar Israël te emigreren – er wonen meer joden in de VS dan in Israël.
Lees verder
Ik kijk nooit naar P & W, tenzij het echt moet, want ik slaap dan al. Maar nu zeiden wel drie vriendinnen dat ik moest kijken bij uitzending gemist. Terecht. Monique Samuel, politicologe van Egyptische afkomst, had beloofd dat ze zou buikdansen als Mubarak zou vallen. En deed het. Op de tafel. Zo aanstekelijk!
Lees verder
Te gast: Ali Abunimah, The Electronic Intifada, 12 February 2011
The revolution continues after Mubarak’s fall
“Yesterday evening, after it was announced that Hosni Mubarak had met the first demand of the revolution and left office, I headed toward the Egyptian embassy in Amman. The joy on the streets was something I had never experienced before.”
Lees verder
“Israel must congratulate Egypt
Even if it is very late, official Israel must now join the West in sending courageous and good wishes from Jerusalem to Cairo.”
My guest: Gideon Levy
Lees verder
Het verneukeratieve van landen met elkaar te vergelijken, zoals in de veel gehoorde mantra over Israël als ‘de enige democratie’ in het Midden-Oosten, is dat daarbij onwillekeurig een vergelijking wordt gemaakt tussen de regimes, de regeringen, alsof een land uit niet meer bestaat dan dat. En het is waar, het kan ondertussen niemand meer ontgaan, Egypte is/was een land waarin de bevolking leed onder een dictatoriaal regime. Bepaald geen democratie. Dat is Israël ook niet erg, wanneer je daarbij Europese normen aanhoudt, ook al heeft het een gekozen parlement. Minimaal moet er toch sprake zijn van gelijkheid voor de wet van alle staatsburgers, ongeacht etniciteit of religie. Maar Israël wist dat altijd redelijk verborgen te houden achter een zorgvuldig en zwaar gesubsidieerd progressief imago compleet met de Gay Pride en interessante filmfestivals.
Lees verder