Vele jaren geleden werd ik voor het eerst voorgesteld aan een echte, levende, Palestijn. Dat was een vrouw, Leila Shahid. Een charmante, levendige, ronde vrouw, die bij een glas wijn net zo lief over de liefde praatte als over de politiek. Zo had ik me Palestijnen eerlijk gezegd niet voorgesteld. Binnen vijf minuten had ze door dat ik wat betreft Palestina een volstrekt onbenul was. Zoals zo vele Nederlanders in die tijd was mijn blik vooral gekleurd door wat ik vanuit Israel en over Israel te horen kreeg. In plaats van geïrriteerd te zijn, zoals ik waarschijnlijk geweest zou zijn – alweer iemand die denkt dat ze politiek bewust is en van geen toeten of blazen weet – riep ze vrolijk: “Anja, ik geef je een spoedcursus Palestijnen”. En zo geschiedde. Ze nam me mee, stelde me aan mensen voor. Ik begon te lezen. Ik ging met de Artsen zonder Grenzen mee naar Gaza en schrok me een ongeluk. Ik studeerde, praatte met mensen, ging naar conferenties, ging opnieuw naar Gaza en ook naar Israël, de Westoever, Jeruzalem, maakte kennis met zowat alle deskundigen die er zijn, Israelische, Palestijnse en andere, en viel van de ene verbazing in de andere. Waarom wist ik dat allemaal niet eerder?
Lees verder →