De paradigmastrijd vervolgd

Noem dit een tussenevaluatie. Hoe staat het met ‘de paradigmastrijd’?

Het was in 2001, in mijn boek De tweede intifada, dat ik de ‘paradigmastrijd’ introduceerde: een schema dat de posities verduidelijkt die er zijn in het debat over het Israelisch-Palestijnse ‘conflict’. Dit is wat ik zeg: kijkend naar de oorzaak van het conflict, en naar de schuld – of verantwoordelijkheid – ervoor, zijn er in grote lijnen drie uitgangspunten te onderkennen: paradigma 1: Israel is een klein land dat zich moet verdedigen tegen een vijandige Arabische omgeving, paradigma 2: het gaat om twee partijen die alletwee vechten om hetzelfde stukje land, paradigma 3: Israel heeft eerst de Palestijnen verdreven (de nakba) en vervolgens het laatste Palestijnse deel bezet.
Lees verder

Dagboek 1 augustus 2008

Ik zou me eens een tijdje minder bemoeien met mijn weblog, maar dat lukt nog niet zo erg. De reden is dat ik hard bezig ben aan mijn Palestina/Israëldossier en zo ontzettend veel tegenkom. Ik dacht dat ik met een paar weekjes zomervakantie wel door de grote bulk heen zou zijn, maar het dossier groeit en groeit, en er komen steeds meer interessante onderwerpen bij. Nu ben ik weer bezig aan een erg interessant artikel over de Arabische joden, de Mizrahim. En dankzij YouTube is er ook een waterval aan beeldmateriaal beschikbaar. Ik kom geweldige documentaires tegen, van Fisk, van Pilger, die nu online beschikbaar zijn. Het aantal nieuwe, en vaak interessante websites is ook niet meer te tellen. Dankzij Amazon kan ik boeken bestellen waaraan wordt gerefereerd, en die niet meer in de handel zijn – ik ben eigenwijs genoeg om alles graag zelf gelezen te willen hebben. Maar hoe meer ik lees en hoe meer ik weet hoe meer ik weet dat er nog veel meer te weten valt. Ik zou hier nog jaren zoet mee kunnen zijn. Je zou kunnen zeggen dat er geen enkel conflict in de wereld zo goed gedocumenteerd is. De vraag is of het helpt.
Lees verder

Tony Judt

In oktober 2003 verscheen er een artikel in het prestigieuze New York Review of Books, van Tony Judt, onder de titel Israel: The Alternative. Dat veroorzaakte meteen veel reuring en discussie. Het is een scherp, kritisch stuk (ik kom daar nog op), maar niets wat er in staat was niet al eerder door anderen gezegd. Wat de beroering opriep was wie het zei, hoe hij het zei en waar hij het zei.
Lees verder

Breaking the Gaza siege, by boat

080708-haidar-gaza_1.jpg

Te gast: Dr. Bill Dienst, The Electronic Intifada, 29 July 2008

Breaking the Gaza siege, by boat

I’ve visited the Gaza Strip multiple times since 1985, partnering with local health care organizations. I have professional colleagues in Gaza who are also personal friends. They suffer under a catastrophic and brutal siege. My friends live in a surreal world where Israel, the powerful bully, is as violent as it wants to be without consequences from its financiers in the US or Europe.
Lees verder

De kosten van de bezetting

Wanneer we kijken naar de schade, economisch, sociaal, van de bezetting van de Palestijnse gebieden denken we eerst aan de Palestijnen. Terecht. Econome Sara Roy heeft een nieuwe uitdrukking moeten verzinnen voor het tegendeel van ontwikkeling, voor de bewuste, moedwillige vernietiging van de Palestijnse economie en de afbraak van het vermogen om zelfstandig in eigen levensonderhoud te voorzien: de-development. On-ontwikkeling. Ik verwees er op dit weblog eerder naar: hier een artikel over de politiek-economische situatie in de bezette gebieden, Haar eerste boek, een belangrijk standaardwerk heet The Gaza Strip, The Political Economy of De-development. Haar laatste: Failing Peace.

Maar er is nog een andere kant: welke enorme prijs betaalt Israel voor het handhaven van de bezetting? Wat kost het om permanent een groot leger te onderhouden, niet alleen om het land te verdedigen, maar om de bezetting uit te voeren: ’to police the Palestinians’? Schlomo Swirsky van het Adva Center heeft een rapport geschreven dat in koude cijfers neerlegt wat het kost, en ten koste van wat: de groeiende armoede in Israel, bijvoorbeeld, en de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk.
Lees verder

Meer kolonistengeweld

hebron0001.gif

Ik ken de mensen van de CPT, de Christian Peace Teams, nog van vele jaren terug toen ik in Hebron was en een kolonistenmevrouw mijn camera uit mijn handen wilde slaan, en de soldaten vervolgens mijn paspoort in beslag namen. De CPTers stonden erbij en hadden alles gezien. Misschien hielp dat, dat ik na een uurtje mijn paspoort weer terug kreeg. De teams bestaan uit vriendelijke oudere christelijke mensen, met petjes op, die in Hebron observeren wat er gebeurt, en daarmee, net als de vrouwen van Machsom Watch, hopen dat de kolonisten en de soldaten zich een beetje fatsoenlijker gedragen. Ook begeleiden ze vaak Palestijnse kinderen van en naar school, om ze enigszins te beschermen tegen de aanvallen van de kolonisten en hun kinderen. Soms tevergeefs, ze zijn ook zelf aangevallen. Uiteraard zou het leger op moeten treden tegen de kolonisten, en de kinderen beschermen tegen geweld. Maar ja, daar komt het dus vaak niet van. Uiteraard willen de kolonisten die lastige pottenkijkers graag weg hebben. Hier.

Hieronder: een verslag van het CPT.
Lees verder