Ik was zo kwaad dat het me verstandig leek nog even te wachten met reageren. Maar mijn woede zakt niet en zal voorlopig ook niet zakken. De aanleiding: het bijna voltallig aantal partijen in de Tweede Kamer dat een missive ondertekent onder de kop: Verklaring tegen Jodenhaat.
Lees verder
FRANCESCA ALBANESE, ik had het al eerder over haar, nadat ik het voorrecht had om haar live mee te maken. Een indrukwekkende vrouw, die de kunst verstaat geheel binnen de lijnen van haar opdracht voor de VN te blijven, ze is speciale rapporteur voor de mensenrechten binnen de Palestijnse gebieden, en tegelijk radicaal stelling te nemen. Prachtmens. In dit interview herhaalt ze nog eens heel precies waarin Israel het internationaal recht overtreedt. En niet pas na 7 oktober.Is Israël schuldig aan genocide? Deze VN-rapporteur denkt van wel
12 MAART 2024, Kanttekening
Maakt Israël zich in Gaza schuldig aan genocide? Francesca P. Albanese, de speciale rapporteur van de Verenigde Naties over de bezette Palestijnse gebieden, gelooft van wel: ‘Er zijn veel bewijzen dat Israël de intentie heeft het Palestijnse volk en hun levensgebied te verwoesten.’
Lees verder
Hier de aanbevelingen:
‘Tegenover de verstikkende propaganda over Palestina geeft dit boek ademruimte. Urgent, leerzaam en activerend’
Willem Schinkel, socioloog en filosoof, en hoogleraar aan de Erasmus Universiteit Rotterdam
Lees verder
WE MOETEN HET ZIONISME AFLEREN! Op 29 januari 24 was er een bijzondere bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger, een avond in de serie Justice for Palestine. Onder de titel Het zionisme afleren zat daar een panel van vijf kritische, en dus anti-zionistische joden. Jaap Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods geluid, Erella Grassiani, van Gate 48 – kritische Israeli’s in Nederland- , Jelle Zijlstra van Humanity in Action, Markha Valenta, assistent professor politieke wetenschappen en Joana Cavaco, van de nog jonge groep van kritische joden Erev Rav. Onder leiding van Chris de Ploeg gingen ze met elkaar in gesprek, en met een bomvolle zaal. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt, en ik was diep geraakt. Er komt nog een uitgebreider verslag, er is gefilmd. Maar voor nu geef ik jullie (met toestemming van Jaap) een ingekorte versie van de toespraak die hij hield – in naam van alle vijf de joodse deelnemers.
Geachte aanwezigen,
Lees verder
Ru Parélezing, 10 december 2021
Voordat ik de uitnodiging voor deze lezing aannam, wist ik alleen dat Ru Paré een vrouw was die in het verzet had gezeten. Bij de voorbereiding van dit verhaal zocht ik haar naam op, op Wikipedia, die een verrassing voor me in petto had. Ru Paré was de kunstenaarsnaam van Henrica Maria Paré, die leefde van 1896 tot 1972, in Den Haag. Toen tijdens de Duitse bezetting ook in Nederland de deportaties van joden begonnen, besloot Paré die het lidmaatschap van de Nederlandse Kultuurkamer weigerde op te houden met haar werk als schilder. Ze kwam in contact met de verzetsvrouw Trui van Lier, van de crèche Kindjeshaven. Van Lier werkte nauw samen met het Utrechts Kindercomité, Paré vormde met haar vriendin Do het ‘Haagse filiaal’. Paré opereerde onder de schuilnaam tante Zus. Ze bracht 52 kinderen in veiligheid.
Lees verder
Er is veel te doen geweest over de vraag of het Palestijns verzet op de aanval in Israel van 7 oktober ook vrouwen zou hebben verkracht. Tot op heden is dat niet bewezen. Vriendin Fréderike Geerdink, met wie ik graag samenwerk schreef er een bericht over. Ik neem het over uit Frontaal Naakt, van 11 maart 24.
door Fréderike Geerdink
Het is geen prettig woord om een column mee te beginnen want het is hard en roept bij veel vrouwen akelige herinneringen op, dus dit is een strategische eerste zin van een column over verkrachting. Verkrachting en ander seksueel geweld staan weer hoog op de agenda, vooral in de context van gewapende conflicten, waarin seksueel geweld vaak wordt gebruikt als wapen.
Nijmegen 5 maart 24
Mijn herinnering aan Dries van Agt gaat terug naar de beruchte bezetting van de Bloemenhove abortuskliniek. Het was 1976, en op de radio hoorden we dat die kliniek gesloten zou gaan worden. Een groepje feministes reed er heen, knipte de zegels door die de deur afsloten, en gingen binnen zitten. Ik sloot mij aan. Het was een geweldige spannende actie, die we, een beetje tot onze eigen verrassing, zomaar wonnen. Degene die er toen over ging over wel of niet sluiten was de minister van Justitie, Dries van Agt. Iemand wist hoe je naar de radio van de politie kon luisteren, en we hoorden hoe de troepen al klaar stonden om ons, inmiddels honderden vrouwen uit het gebouw te halen. Maar het gebeurde niet. Pas later kregen we van Van Agt zelf te horen waarom niet. Hij zag er zo tegenop, hoe al die vrouwen, die je toch niet zomaar bij hun lurven beet kon pakken er uitgesleept zouden worden. Dat wij de wet hadden overtreden vergat hij liever. Ik stond nog op een foto die de kranten haalden, samen met andere vrouwen en een affiche in onze handen: Van Agt, God’s Eigen Seksist.
Lees verderDe kranten doen erg hun best om een ‘gebalanceerd’ beeld te geven van de opening van het Holocaustmuseum in Amsterdam, gisteren. Dus schrijven ze over hoe belangrijk dat museum is, en ook over de meer dan duizend mensen die protesteerden. Niet tegen het museum zelf, ik heb niemand gehoord die vindt dat het niet belangrijk is dat de Holocaust niet wordt vergeten. Alleen is het de vraag wat je bedoelt als je zegt: ‘nooit meer’. Dit mag de joden nooit meer gebeuren, of dit mag niemand ooit nog gebeuren.
TERUGBLIK OP EEN WEEK: BIJ1 en Quinsy Gario
Deze gedenkwaardige week begon voor mij op maandagochtend 19 juli toen ik in Trouw las dat Quinsy Gario uit BIJ1 gezet zou worden door het bestuur, nadat een ingehuurd advocatenbureau de klachten had onderzocht van partijleden die zich in de samenwerking met Quinsy onveilig hadden gevoeld. En de resultaten waren ernstig genoeg om zijn lidmaatschap op te zeggen, hoewel er nog gesprekken plaats moesten vinden, en Gario nog bezwaar kon aantekenen.
Het verbaasde me niet. Ik hoorde bij de mensen die het een riskante onderneming vonden om Quincy in de partij op te nemen, en hem ook maar meteen op nr 2 van de kieslijst te zetten, gezien een voorgeschiedenis van conflicten. En ik was de enige niet. Maar ik legde me neer bij het bestuur, de kiescommissie en Sylvana Simons, die hadden laten weten hem graag in de partij te hebben. Ik hoopte er op dat mijn slechte voorgevoel onterecht zou blijken, tenslotte kunnen mensen ook veranderen, en kun je mensen niet eeuwig blijven beoordelen op wat er in het verleden is gebeurd.