Weg met de muur

Gisterochtend Azmi Bishara ontvangen met Harry van Bommel en iemand van Groen Links. Het was te kort dag en het was reces, meer parlementarieërs waren niet op te trommelen. Ik vergat het eergisteren nog te zeggen, Bishara is niet alleen een van de miljoen Palestijnen met Israëlisch staatsburgerschap, hij is ook lid van de Knesset, het Israëlische parlement, en de aanvoerder van Balad, een partij die vooral strijdt voor een Israëlische staat waarin alle burgers, ongeacht etniciteit of religie dezelfde democratische rechten hebben.

azmi bishara

Alleen dat al maakt hem ‘staatsgevaarlijk’. Wie in Israël een politieke partij op wil richten moet eerst verklaren dat hij vindt dat Israël zowel een joodse staat als een democratie is. Wie dus zegt dat alle staatsburgers gelijke rechten zouden moeten hebben wordt gezien als iemand die de joodse staat wil afbreken. Bishara wordt dus regelmatig bedreigd, en heeft nog steeds een proces lopen omdat hij opruiende dingen gezegd zou hebben. Opruiend is het in Israël al als je als Palestijn je loyaliteit betuigt met je boeders en zusters in de bezette gebieden, of vindt dat Israël een gewoon land moet worden voor alle burgers. Ook Bishara heeft de gevangenis van binnen gezien.

Lees verder

Dagen van de muur

Deze dagen staan in het teken van protest tegen de muur. Niet alleen omdat de muur op de Westoever het leven van vele duizenden mensen zo onmogelijk maakt dat veel van hen gedwongen zullen zijn om te vertrekken- en dat is, denken wij, precies de bedoeling. Een ‘stille’ vorm van etnische zuivering. Kijk naar de kaart en het is duidelijk wat de bedoeling is: de Palestijnen opgesloten in een paar ommuurde getto’s, op niet meer dan 10% van wat eens hun land was.
Gisteren was er een bijeenkomst, georganiseerd door PENGON, UCP en de Nederlandse Stop the Wall coalitie. Een interessante bijeenkomst.

Lees verder

I need a wife

Klusjesdag. Wasje, afwasje, achterstallige email en post, dossiers bijwerken en op een plaats leggen waar ik ze ook kan vinden. Al die dingen die ik niet echt werk vind maar die toch moeten. Een eeuwigdurend gevecht met het papier dat ik altijd verlies. Nooit is er een moment dat ik kan zeggen: nu ligt alles op z’n plaats en kan ik het vinden. Soms is het net archeologie: die brief, dat was ongeveer een week geleden, die moet dus liggen onder die dikke laag Eerste Kamer en boven de stapel krantenknipsels die ik nog in mappen moet stoppen.
Pas heb ik negenenveertig verhuisdozen met papier naar het Internationale Archief voor de Vrouwenbeweging gebracht. Alles wat ik jarenlang had bewaard. Dat hebben ze graag in ontvangst genomen, want de meeste archieven krijgen ze pas wanneer iemand dood is en dan kunnen ze geen vragen meer stellen. Het is een mooie deal, zij mogen alles hebben, ook het oorspronkelijke manuscript van De schaamte voorbij en als ik ooit nog eens iets zoek kan ik het daar waarschijnlijk beter vinden dan in mijn eigen huis.
In Gaza vragen ze me wel eens waarom ik geen husband heb. Dan zeg ik, wat moet ik met een husband. I need a wife.
Leukste klus vandaag: de foto’s uitzoeken voor mijn komende boek over het leven in de Gazastrook: Habibi, habibi. (Schatje, schatje, of o liefste)
Die titel had ik trouwens al in mei, lang voor de fil shouf shouf habibi uitkwam.
Herman moet mij gauw leren hoe ik foto’s meeblog.
Herman? Afspraakje?

Papier en openbaarheid

Peter Fleur (commentaar 1) reageerde op mijn opmerking over de hoeveelheid papier die we als kamerleden weg moeten gooien. Daar willen we wel wat aan doen. We krijgen bijvoorbeeld allevier waanzinnig duur drukwerk, rapporten, terwijl we daar als fractie hoogstens één van nodig hebben. Die willen we teruggeven, maar ja, dat is weer extra werk voor de beheerders. Over de openbaarheid…

Lees verder

Sauna

Vanochtend met Helma gewerkt aan de administratie van Stichting Kifaia. Gelukkig doet het net het weer in Gaza en krijgen we weer e-mail berichten door. Of onze ploeg mensen binnenkort Gaza weer in kan is nog steeds niet duidelijk, er worden steeds meer mensen bij de grens tegen gehouden.
Ik probeer altijd woensdagmiddag vrij te houden voor de sauna. Dat lukt soms. Ik werk vaak ’s avonds, meestal in het weekeinde ook. Ik heb veel les gegeven over het voorkomen van burn-out maar ben er zelf geen held in. Dit keer lukte het. Woensdag is het meisjesmiddag in mijn favoriete sauna. Dat betekent dat het een vrolijke multiculti belevenis is, met alle kleuren lijf tussen vaalroze, koffie met melk, caramel en bittere chocola, en in alle maten, sprietdun, zwanger, zwanger geweest of al grijs en slecht ter been. En veel Nederlands met accent, of andere talen vermengd met Nederlands: Koreaans, Berbers, iets Oosteuropees hoorde ik, Papiaments en Jordanees (uit de Jordaan, waar ik woon, niet uit Jordanië). Grote verzustering in het bubbelbad. Ik ben er volstrekt anoniem. De beste manier om je onzichtbaar te maken is al je kleren uittrekken. Terwijl ik lig te dobberen of te zweten vang ik flarden van gesprekken op: sranang sranang sranang bankstel, gaat het dan, of berbers berbers berbers evaluatie berbers. Ik voel me er erg thuis, en word van de hitte aangenaam dom en sloom. Stom genoeg las ik vervolgens tijdens de maaltijd VN, en mij hersens sprongen weer op scherp. Ik had me moeten beperken tot de Privé en de Story die ik er altijd lees. Maar waar ik me nu weer aan erger komt morgen.

Partij kiezen

Henk Mulder, SP afdeling Amsterdam, vind dat ik ‘zelfgenoegzaam’ ben, en ‘subjectief’ waar het gaat over mijn stellingname in het Palestina/Israël conflict. Hij was er bij op een avond voor nieuwe leden in Amsterdam, waar ik geïnterviewd werd, onder andere over Palestina. (Zie commentaar 6)
Dat vinden vast wel meer leden. Ik heb er een antwoord op geschreven. (zie commentaar 7)

Bot en de Muur

Gisteren zaten ‘de handelingen’ in mijn postvakje, de letterlijke tekst van wat er in de Tweede Kamer is gezegd. Opwindende lectuur. Zo kon ik nu woordelijk teruglezen wat minister Bot op 5 februari had gezegd bij behandeling van de brief van de minster van Buitenlandse Zaken over de Israëlische afscheidingslinie. De muur, zegt maar.
Wat moet er gebeuren voordat Nederland daadkrachtig gaat optreden in het Israëlisch-Palestijnse vraagstuk, vroeg SPer Harry van Bommel zich af?

Lees verder