In mijn dierbare linkse kerk, de Ekklesia Amsterdam, zondags in De Rode Hoed, was tot mijn plezier dit keer Enis Odaci uitgenodigd voor de preek. Ik maak Enis vooral mee op facebook, en geniet van zijn scherpe en treffende commentaren.

Het was een mooie toespraak. Enis die zich vanuit Nieuw Wij bezig houdt met de ‘interreligieuze dialoog’ en zelf ‘vrijzinnig moslim’ is, is als het aankomt op die dialoog tussen de drie grote Abrahamitische godsdiensten door de wol geverfd. Maar hij vertelde ook dat hij er nogal genoeg van had om altijd de overeenkomsten op te zoeken. Te makkelijk. Te voorspelbaar. Te saai. Zouden we elkaar niet beter, echter kunnen ontmoeten als we eerlijker zijn, vroeg hij zich af. Kunnen jullie, spreekt hij ons, christelijke aanwezigen toe, er wel met joden over hebben dat zij de christelijke verlossingsleer volledig verwerpen? Kunnen we accepteren dat moslims Jezus wel als een profeet erkennen, maar niet als ‘zoon van God’? Durven we dat niet aan, dan worden potentieel geweldige ontmoetingen bedekt onder een laag goede bedoelingen.
Lees verder →

Lieve mensen die op mijn tijdlijn feestboekvrienden zijn. Omdat er de laatste tijd nogal wat nieuwe mensen bij zijn gekomen vertel ik nog een keer wat mijn bedoeling is, met deze site. Ik zie deze site als een verzamelplek voor voor gelijkgestemden. Hier ontmoeten we elkaar, horen van elkaar, en behalve dat ik zelf stukjes en stukken schrijf en graag verslag doe van belangrijke bijeenkomsten, is dit ook een plek waarop ik belangrijke berichten doorgeef.
Lees verder →

Dit is een feit. Ik heb een massa boeken over racisme en feminisme, maar bijna niets over klasse. Over de geleefde werkelijkheid van klasse. In mijn huis heb ik twee planken vol boeken over racisme, met daaronder veel persoonlijke en vaak autobiografische verhalen, zoals van vroeger Zami, van Audre Lorde, de boeken van James Baldwin tot en met Ta-Nehesi Coates, Afua Hirsch, en vanuit migrantenachtergrond, bijvoorbeeld Rachida Lamrabet en Rachida Aziz. Wat deze boeken met elkaar gemeenschappelijk hebben is niet alleen het thema racisme, maar dat de auteurs zichzelf niet buiten beschouwing laten. Hun leven, hun eigen ervaringen en achtergrond, zijn het materiaal waaruit ze hun betoog opbouwen. Ze doen niet alsof ze boven hun verhaal hangen, ze verschuilen zich niet in een onpersoonlijke theorie, een afstandelijke abstracte beschouwing, ze maken er geen fictie van, ze zijn het verhaal. Ze bieden zich aan.
Lees verder →

Reactie op een artikel in de Volkskrant, waarin beweerd wordt dat vrouwen die een hoofddoek dragen verantwoordelijk zijn voor de kloof tussen moslims en ‘individualistisch Nederland’. Hier.

DAAR GAAN WE WEER. Het was te voorspellen, met het rapport van het Sociaal en Cultureel Plan bureau dat nog even doorgaat met het bestuderen van die vreemde mensensoort die zich moslims noemt (we weten nu dat je moslims hebt in wel vijf smaken, dat is toch winst vergeleken bij de tijd dat we deden alsof alle moslims één pot nat waren) en kijk, de Volkskrant, daar hebben we weer even iemand die graag een probleem willen maken van de hoofddoek.
Lees verder →

WAAROM RAS ER TOE DOET.

Ik heb met ontzettend plezier het boek van Afua Hirsch, Waarom ras ertoe doet, gelezen in de Nederlandse vertaling. Plezier is misschien niet het goede woord, want het is ook een schrijnend boek. Hirsch is advocate, en journaliste, onder andere bij The Guardian.
Lees verder →

Amsterdam BIJ1 jun 13, 2018 | Nieuws, Opinie |
Opinie Anja Meulenbelt — Wanneer mogen we ophouden met werken?

De regering wil bezuinigen op de AOW, en zo is er bedacht dat de eens in beton gegoten leeftijd van 65 wel verhoogd kan worden — dit omdat we gemiddeld ouder worden dan vroeger. De voorgestelde verhoging van de AOW leeftijd is nu aangepast naar 66, en vanaf 2022 gaat het naar 67 jaar.
Lees verder →

Deel 5 van Zionisme, het verhaal van een slecht idee.

Het verdelingsplan

Iedereen kon weten dat de Palestijnen zich bedreigd voelden door het zionistische project, en met heel goede reden. Ook president Woodrow Wilson wist het. Wilson was een groot voorstander van het zelfbeschikkingsrecht van volken. Als enig staatshoofd in het overleg tussen Engeland, Frankrijk en Italië over de toekomst van het Midden-Oosten vroeg hij zich af of het wel democratisch was om de zionistische joden ruim baan te geven in Palestina, terwijl zij op dat moment (1919) niet meer dan 10 procent van de bevolking van het mandaatgebied uitmaakten. En of het niet aan de orde zou zijn om de inheemse bevolking naar hun mening te vragen. Wilson stuurde een fact-finding mission op pad, en twee afgezanten, de heren King en Crane, gingen in Palestina (en Syrië en Libanon) onderzoeken hoe de Arabieren in het algemeen en de Palestijnen in het bijzonder er zelf over dachten. De conclusies, samengevat in het King-Crane Rapport liegen er niet om. 90 procent van de bevolking was Arabisch, en zij wensten geen joodse staat in Palestina. Mochten ze kiezen, dan kozen ze voor onafhankelijkheid, en als hun dat niet gegeven zou worden, dan verkozen ze een ongedeelde staat waarin Syrië, Libanon en Palestina opgenomen zouden zijn, met Faysal als koning en onder mandaat van de vs, liever dan onder de Britten.
Lees verder →

Deel 4 van Zionisme, het verhaal van een slecht idee

Het wonder Israël

Palestina was bewoond. En uiteraard wisten de zionisten dat. Ze wisten ook dat de Palestijnen niet vrijwillig weg zouden gaan.125 Ze wisten dat op zijn laatst toen ze te maken kregen met het Palestijnse verzet in de jaren twintig en dertig, waarover direct meer. Ze zagen het ook na 1948 toen het grootste deel van de Palestijnse bevolking was verdreven, en de nieuwe joodse migranten geconfronteerd werden met verlaten dorpen en steden. Dit, bijvoorbeeld, is wat een joodse migrante in haar dagboek schreef, een van de nieuwe Israëli’s die zich afvroegen wat er met al die gevluchte Palestijnen was gebeurd: Waarom vieren wij Pesach in een Arabisch dorp?
Lees verder →

Deel 3 van zionisme, het verhaal van een slecht idee

(Palestijnse vluchtelingen)

De holocaust

Het derde argument, de holocaust, is veel doorslaggevender. Stel dat Israël er al was geweest toen de nazi’s begonnen met de uitroeiing van de joden, hoeveel meer hadden er dan gered kunnen worden? En stel dat zoiets weer gebeurt, is het dan niet belangrijk dat die joodse staat er is, die op elk moment dat het nodig mocht zijn de grenzen kan openen? Ook joden die er niet voor kiezen er te gaan wonen zien Israël vaak in dat licht: als blanco cheque, voor als het nodig is. Een reservetehuis, naast het huidige, voor tijden van nood.
Lees verder →

(Palestijnse vluchtelingen, tijdens de Nakba)

Deel 2 van Zionisme, het verhaal van een slecht idee.

Bloed en bodem

‘Is het niet opmerkelijk, en op een tragische manier ironisch, dat zowel de zionisten als de extreme antisemieten het eens waren over dezelfde oplossing: zet de joden apart in een eigen land?’ Aan het woord is rabbijn Elmer Berger, die dit schreef in 1945.71 Er is nog een andere kant aan het zionisme, waar de Israëlaanhangers het liever niet over hebben. En dat is dat het zionisme van Herzl in feite het spiegelbeeld vormde van het antisemitisme en het opkomend fascisme uit zijn tijd. Cynisch zei Lucas Grollenberg dat als Der Judenstaat geschreven was door een christen, het tot de klassieke antisemitische literatuur zou zijn gerekend.72 Herzl, een vergaand geassimileerde jood, gruwde van wat hij zag als de achterlijkheid van de ‘Ostjuden’, arme, zwaar gelovige joden die nog Jiddisch spraken. En de geschiedkundige Toynbee schreef: ‘Zionisme en antisemitisme zijn uitdrukking van dezelfde visie. De veronderstelling die aan beide ideologieën ten grondslag ligt, is dat het voor joden en niet-joden onmogelijk is om samen te leven in een enkele gemeenschap, en dat daarom een fysieke scheiding de enige praktische uitweg is.’73 Het zionisme zou geen eigen plek opeisen voor de joden in de westerse landen, maar koos voor separatisme. In feite betekende het: terug naar het getto, scheef Grollenberg. Maar nu dan wel een getto zo groot als een staat, en met een eigen leger.74
Lees verder →