Het zionisme afleren

WE MOETEN HET ZIONISME AFLEREN! Op 29 januari 24 was er een bijzondere bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger, een avond in de serie Justice for Palestine. Onder de titel Het zionisme afleren zat daar een panel van vijf kritische, en dus anti-zionistische joden. Jaap Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods geluid, Erella Grassiani, van Gate 48 – kritische Israeli’s in Nederland- , Jelle Zijlstra van Humanity in Action, Markha Valenta, assistent professor politieke wetenschappen en Joana Cavaco, van de nog jonge groep van kritische joden Erev Rav. Onder leiding van Chris de Ploeg gingen ze met elkaar in gesprek, en met een bomvolle zaal. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt, en ik was diep geraakt. Er komt nog een uitgebreider verslag, er is gefilmd. Maar voor nu geef ik jullie (met toestemming van Jaap) een ingekorte versie van de toespraak die hij hield – in naam van alle vijf de joodse deelnemers. 

Geachte aanwezigen,

Lees verder

Herdenken moet gevaarlijk zijn

Ru Parélezing, 10 december 2021

Voordat ik de uitnodiging voor deze lezing aannam, wist ik alleen dat Ru Paré een vrouw was die in het verzet had gezeten. Bij de voorbereiding van dit verhaal zocht ik haar naam op, op Wikipedia, die een verrassing voor me in petto had. Ru Paré was de kunstenaarsnaam van Henrica Maria Paré, die leefde van 1896 tot 1972, in Den Haag. Toen tijdens de Duitse bezetting ook in Nederland de deportaties van joden begonnen, besloot Paré die het lidmaatschap van de Nederlandse Kultuurkamer weigerde op te houden met haar werk als schilder. Ze kwam in contact met  de verzetsvrouw Trui van Lier, van de crèche Kindjeshaven. Van Lier werkte nauw samen met het Utrechts Kindercomité, Paré vormde met haar vriendin Do het ‘Haagse filiaal’. Paré opereerde onder de schuilnaam tante Zus. Ze bracht 52 kinderen in veiligheid.

Lees verder

Vrouwen zijn nooit vrij in fascistische handen

Er is veel te doen geweest over de vraag of het Palestijns verzet op de aanval in Israel van 7 oktober ook vrouwen zou hebben verkracht. Tot op heden is dat niet bewezen. Vriendin Fréderike Geerdink, met wie ik graag samenwerk schreef er een bericht over. Ik neem het over uit Frontaal Naakt, van 11 maart 24.

door Fréderike Geerdink

Het is geen prettig woord om een column mee te beginnen want het is hard en roept bij veel vrouwen akelige herinneringen op, dus dit is een strategische eerste zin van een column over verkrachting. Verkrachting en ander seksueel geweld staan weer hoog op de agenda, vooral in de context van gewapende conflicten, waarin seksueel geweld vaak wordt gebruikt als wapen.

Lees verder

Afscheid van Dries van Agt

Nijmegen 5 maart 24

Mijn herinnering aan Dries van Agt gaat terug naar de beruchte bezetting van de Bloemenhove abortuskliniek. Het was 1976, en op de radio hoorden we dat die kliniek gesloten zou gaan worden. Een groepje feministes reed er heen, knipte de zegels door die de deur afsloten, en gingen binnen zitten. Ik sloot mij aan. Het was een geweldige spannende actie, die we, een beetje tot onze eigen verrassing, zomaar wonnen. Degene die er toen over ging over wel of niet sluiten was de minister van Justitie, Dries van Agt. Iemand wist hoe je naar de radio van de politie kon luisteren, en we hoorden hoe de troepen al klaar stonden om ons, inmiddels honderden vrouwen uit het gebouw te halen. Maar het gebeurde niet. Pas later kregen we van Van Agt zelf te horen waarom niet. Hij zag er zo tegenop, hoe al die vrouwen, die je toch niet zomaar bij hun lurven beet kon pakken er  uitgesleept zouden worden. Dat wij de wet hadden overtreden vergat hij liever. Ik stond nog op een foto die de kranten haalden, samen met andere vrouwen en een affiche in onze handen: Van Agt, God’s Eigen Seksist. 

Lees verder

De beeldtaal van de Volkskrant

De kranten doen erg hun best om een ‘gebalanceerd’ beeld te geven van de opening van het Holocaustmuseum in Amsterdam, gisteren. Dus schrijven ze over hoe belangrijk dat museum is, en ook over de meer dan duizend mensen die protesteerden. Niet tegen het museum zelf, ik heb niemand gehoord die vindt dat het niet belangrijk is dat de Holocaust niet wordt vergeten. Alleen is het de vraag wat je bedoelt als je zegt: ‘nooit meer’. Dit mag de joden nooit meer gebeuren, of dit mag niemand ooit nog gebeuren.

Lees verder

BIJ1 en Quinsy Gario

TERUGBLIK OP EEN WEEK: BIJ1 en Quinsy Gario

Deze gedenkwaardige week begon voor mij op maandagochtend 19 juli toen ik in Trouw las dat Quinsy Gario uit BIJ1 gezet zou worden door het bestuur, nadat een ingehuurd advocatenbureau de klachten had onderzocht van partijleden die zich in de samenwerking met Quinsy onveilig hadden gevoeld. En de resultaten waren ernstig genoeg om zijn lidmaatschap op te zeggen, hoewel er nog gesprekken plaats moesten vinden, en Gario nog bezwaar kon aantekenen.

Het verbaasde me niet. Ik hoorde bij de mensen die het een riskante onderneming vonden om Quincy in de partij op te nemen, en hem ook maar meteen op nr 2 van de kieslijst te zetten, gezien een voorgeschiedenis van conflicten. En ik was de enige niet. Maar ik legde me neer bij het bestuur, de kiescommissie en Sylvana Simons, die hadden laten weten hem graag in de partij te hebben. Ik hoopte er op dat mijn slechte voorgevoel onterecht zou blijken, tenslotte kunnen mensen ook veranderen, en kun je mensen niet eeuwig blijven beoordelen op wat er in het verleden is gebeurd.

Lees verder

Small dick energy – vervolgd

Ik was behoorlijk chagrijnig na de reacties op facebook, op mijn artikeltje getiteld ‘small dick energy’. Daarin had ik het over de manier waarop Greta Thunberg, onze geliefde jonge klimaatactiviste die rotzak van een vrouwenhatende Andrew Tate onderuithaalde – met de suggestie dan hij wel een klein pikkie zou hebben na zijn gepoch over zijn drie en dertig auto’s. Ik was er door een column van Maxim Februari op opmerkzaam gemaakt dat dit een manier van body shamen was, en ik vond dat hij gelijk had. Niet meer doen, dus, was mijn suggestie. Met dank aan Maxim, want ik ga er van uit dat mensen die met een kritische opmerking er voor zorgen dat ik wat bij leer bedankt mogen worden. Want ik leer graag bij. En ik ga er van uit dat het goed is als we elkaar liefdevol maar kritisch kunnen corrigeren.
Lees verder

Een vrouw voor in het donker

Er zijn boeken die ik niet alleen graag lees, maar die ik moet lezen, omdat het een verhaal vertelt dat ik hoor te kennen. Dat wij allemaal horen te kennen, omdat we in dit land wonen, dat aan de ene kant mensen soms meer kansen van leven geeft dan het land waar ze vandaan komen, aan de andere kant een hardvochtig systeem hanteert om te beslissen wie die kansen ‘waard’ zijn. Het boek waarover ik het heb raad ik echt iedereen aan: ‘De waarheid zal me bevrijden’, van Alejandra Ortiz.
Lees verder

Over ouder worden en oud zijn: ageism

(dit stuk verscheen in Sociale Vraagstukken, maar aangezien het overnemen van stukken van sites die niet van facebook zijn weinig aandacht trekken, doe ik het maar weer zo)
Anja Meulenbelt heeft een klacht over hoe er in onze samenleving met ouderen wordt omgesprongen. Er is volgens haar sprake van discriminatie: ageism. Ouderen moeten meer gewaardeerd worden.

Ik ben oud. Als ik dat hardop zeg, in gezelschap, beginnen de meeste mensen meteen te protesteren. Je ziet er nog prima uit, zegt iemand. Je bent toch nog erg actief, zegt een ander. De clichés buitelen over elkaar heen, je bent zo oud als je je voelt, is er een. Leeftijd is maar een getal, is een andere.
Lees verder