Ik had nauwelijks contact met Joke Smit, ik weet dus ook niet hoe ze dacht over mijn activiteiten, al groetten we elkaar vriendelijk, die enkele keer dat we elkaar tegenkwamen. Dus was het voor mij wel een verrassing om te lezen hoe ze dacht over het verschijnen van De schaamte voorbij, dat ervaringsboek of zo men wil, dat egodocument. Het boek dat Marja Vuisje ‘een feest van herkenning’ noemt voor vele vrouwen.
Het zal niet vaak zijn dat de SP op haar website verwijst naar een interview met een voormalige bankier. Voor wie net als ik probeert het een beetje te snappen: lees hier, een interview met Wijffels in Trouw.
Een ander punt waar we in verschillen, Joke Smit en ik, is de rol die we mannen toebedeelden in de vrouwenbeweging.
Ik weet niet hoeveel mensen beseffen dat Nederland in de internationale vrouwenbeweging een interessante afwijkende rol speelde: de eerste twee organisaties, MVM en Dolle Mina waren namelijk gemengd, er mochten ook mannen bij. Of die mannen daar gelukkiger van werden, er zijn er geloof ik nog steeds een paar om in therapie, en of het de vrouwen hielp is vers twee.
Lees verder
We stonden er anders in, schreef ik in de vorige aflevering.
Ik was niet zo onder de indruk van die eerste tekenen van opleving van het feminisme. Ik was een cruciale twaalf jaar jonger dan Joke Smit, en hoewel leeftijd niet alles zegt – er waren ook vrouwen die ouder waren dan ik die zich meer aansloten bij mijn kant van de vrouwenbeweging – was het duidelijk dat MVM haar leden, vrouwen en mannen, vooral recruteerde onder de redelijk gesettlede burgers: veel vrouwen waren getrouwd, hadden een goede opleiding achter de rug, en hadden keurige banen. Het was juist de spanning die ze ervaarden – nu zijn we toch zo hoog opgeleid, hebben ambities, en nog wordt van ons verwacht dat we – inderdaad, achter het aanrecht gaan staan – die de boel in beweging bracht. Joke Smit en Hedy d’Ancona die met MVM begonnen richtten zich met name ook op de mensen waarvan ze dachten dat die in staat zouden zijn invloed te hebben op het beleid, op de politiek, op de overheid, en trokken dus vooral deskundigen aan, professionele mensen met een aardige staat van dienst. Daar zat ik dus niet bij.
(Marja Vuijsje en Hedy d’Ancona)
We mogen erg blij zijn met de biografie die Marja Vuijsje heeft geschreven over Joke Smit, die helaas al op haar 47ste stierf, boos en veel te vroeg. Ik ben nog maar halverwege, maar het is een prachtig boek, het leest als een trein, en Vuijsje heeft een prachtige balans gevonden tussen aandacht voor haar werk en voor haar privéleven, en tussen de eer die haar toekomt, als de eerste in Nederland die een emancipatoire steen in de vijver gooide met haar beroemde artikel ‘Het onbehagen bij de vrouw’, maar zonder overdreven adoratie – alsof er zonder Joke Smit nooit een vrouwenbeweging in Nederland zou zijn ontstaan – daar kom ik nog op.
Zwaar balen. Ik had nu in het vliegtuig moeten zitten, Jeruzalem, Gaza. Maar ons team heeft weer eens geen toestemming gekregen Gaza in te gaan, hoewel we daar al vier weken mee bezig zijn.
Er zijn altijd weer mensen die voor het eerst op dit weblog komen, en dus nog niet weten hoe het hier toegaat.
Lees verder
(Mustafa Barghouti)
Mustafa Barghouti, is een onafhankelijk Palestijns politicus, van de ‘derde lijn’. Hij was vaak in Nederland. Hierbij een vertaling van een recent artikel, over het zogenaamde vredesproces.
Ik loop hopeloos achter met alles wat ik wil op dit weblog. Nauwelijks vakantie gehad, Gaza, de spanningen of mijn gezin zou komen, (mijn andere gezin, ik heb twee families), toen het plezier dat ze er waren, maar veel enerverende dingen te doen. En nu is het seizoen weer in volle hevigheid losgebarsten, en moet ik elke dag wel tussen drie dingen kiezen – ik kwam er deze week pas voor het eerst toe om aan een iftar deel te nemen en ramadan is al weer bijna voorbij.
Lees verder
Ik was nog van plan om er een stukje over te schrijven, over de partijraad vorige week, maar het komt er niet van. En ik had de foto’s beloofd. Hierbij dan. Tekst weer een andere keer.