Berichtje van het NIO:
Op uw weblog zag ik uw artikel over de première van afgelopen woensdag
van de documentaire van Mohammed Alatar. Graag wil ik u ook nog even
wijzen mijn reportage van afgelopen zondag over de film. Deze wordt
aanstaande zaterdag om 10:55 uur op Nederland 2 herhaald. De reportage
is ook te zien op onze website www.nioweb.nl
bij laatste tv uitzending.
Lees verder
Alsof ik hier nooit weg ben geweest.
Heel gewoon: het geroffel van de bruiloftsstoeten ’s avonds, het geluid van een trainende groep soldaten ’s ochtends, het oproep tot gebed. Ik zoen alle vrouwen en sommige mannen en geef de anderen een hand als ik op kantoor aankom met Khaled. Ik zit op mijn vaste plekje, ik heb met iedereen gesprekken, Khaled heeft me al verteld hoe de zaken er voor staan, het slechte nieuws en het goede.
Lees verder
(Jan Andreae en Roos in Tel Aviv, wachten op de taxi naar Erez)
De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Een gesprek met de majoor die gaat over Erez, en een uur later was ik Gaza in.
Als diezelfde meneer er nu ook nog even voor zorgt dat Roos ook toestemming krijgt kunnen zij en Jan ook nog komen.
Berichten volgen.
In Tel Aviv, met Jan en Roos. De avond voordat we gingen telefoon uit Gaza. De taxichauffeurs, die altijd het beste zijn geinformeerd, zeggen dat Erez dicht is tot woensdagavond, en donderdagochtend gaat ons vliegtuig terug. Te laat om de reis nog af te zeggen, mijn ticket was ik dan al kwijt. En waarom de Israelische autoriteiten dat niet gezegd hebben, terwijl wij weer alle slopende procedures volgden om toestemming te krijgen om Gaza in te gaan? Nou, daarom. Die vinden het helemaal niet erg dat wij voor niks uit Nederland komen en dan voor een dichte grens staan. Doen ze wel vaker.
Lees verder
(Annelies Moors)
Conferentie in Gemak, Den Haag. Kan ik meteen de expositie zien met kunst van jonge Palestijnse kunstenaars. Een van de grote grimmige foto’s van de muur, van Rula Halawani hangt er, en een serie foto’s van Taysir Batniji, die ik in Brussel leerde kennen. Intieme foto’s zonder mensen, van winkelinterieurs, waar altijd de foto van een vader hangt. De echte of een figuurlijke. Op een grote video staat Raeda Saadeh het Palestijnse landschap te stofzuigen. De tentoonstelling is er nog tot 26 oktober. Zie www.gemak.org.
Lees verder
Een hele goede film van human rights activist Mohammed Alatar, Jeruzalem, the East Side Story. Premiere in De Balie. Volle zaal. Prominente gasten, waaronder een voormalige premier en een voormalige minister van Buitenlandse Zaken: Van Agt en Van Mierlo. Een beetje cynisch zegt iemand naast me: wat knappen die politici er toch altijd van op als ze uit de politiek gaan.
Lees verder
Uit het raam van onze flat, met uitzicht over het vissershaventje, ziet het er romantisch uit. De kleine lichtjes van de vissersbootjes. En die twee grote lichten, verderop? Dat is de Israelische marine.
Lees verder
Ik volg de rellen in Akko, tussen de daar wonende Palestijnen en de joodse Israeli’s in de kranten. Volgens het verhaal begonnen ze toen een Palestijn zijn dochter op ging halen en op Yom Kippur, wanneer orthodoxe joden niet rijden, door de wijk heen reed, en werd aangevallen. Hoewel hij zijn excuses aan heeft geboden was hij het die werd gearresteerd. Sindsdien zijn er joodse aanvallen geweest op huizen van Palestijnen, die ook in de Israelische kranten als ‘pogroms’ worden aangeduid, maar zijn er ook groepen Palestijnse jongeren die met stenen hebben gegooid, ruiten insloegen en auto’s vernielden.
Lees verder
Gemengde liefde? Ik weet nog dat ik op een tweedehandsboekenmarkt een boek zag liggen over het ‘gemengde huwelijk’. Dat was in de tijd van de vrouwenbeweging en nog voor het homohuwelijk. Gemengde groepen, dat waren voor mij groepen met vrouwen en mannen. Dus dom dacht ik: gemengd huwelijk? Maar anders mag het toch niet eens? Natuurlijk ging dat boek toen over huwelijken tussen protestanten en katholieken, eens een groot probleem waar je hele boeken over moest schrijven, want ’twee geloven op een kussen, daar ligt de duivel tussen’.
Lees verder
Droomde ik dat ik met Anneke en nog een vriendin in de trein zat naar Rome, want daar zouden we het vliegtuig nemen naar Tel Aviv. Dat had me al aan het denken kunnen zetten, want waarom eerst met de trein naar Rome? Het begon me pas te dagen toen ik me bedacht dat ik mijn koffer niet had ingepakt. Ik haalde mijn koffer uit het rek en deed die open, tjee. Leeg. Toen bedacht ik me dat het woensdag was, terwijl ik pas eind van de week weer op reis ga. Het kon dus niet waar zijn, ik keek nog eens in mijn agenda, het klopte echt niet. Dus ik droomde.
Lees verder